August 22, 2005

You haven't lived until you've died in California

interview with a friend after coming to america for the first time...

KAIBIGAN: nagpunta ka ba sa amerika?

BATJAY: oo pre, kakarating ko nga lang.

KAIBIGAN: saan sa amerika ka nagpunta?

BATJAY: sa california.

KAIBIGAN: ano nakita mo roon?

BATJAY: kalye pare, putangina, puro kalye.

dahil nga puro kalye rito sa california eh kailangan may kotse ka kung gusto mong mabuhay. para makabili ka ng kotse, kailangan mayroon kang insurance. para makakuha ka ng insurance, kailangan mayroon kang california driver's license. para makakuha ka ng california driver's license, kailangan mayroon kang social security number. nakuha ko na ang aking social security number last thursday. ito ang ginamit ko para makakuha ng driver's exam kanina. dalawa ang mali ko sa written exam pero, aleluya preys bitugad dyeee-suz, pasado naman. may license number na ako na pwede kong gamitin para makakuha ng insurance. may nakausap na akong insurance company kaya kapag may available nang kotse this week, mai-uwi na namin ito. kapag nakuha yung kotse - ayan, masaabi ko ng tunay na kaming residente ng kalipornya. AMEN.

pinoy nga yung nag check ng exam ko sa DMV. mabait ito at matulungin. tinanong pa nga niya sa akin kung taga saan ako sa pilipinas. medyo natulala ako kasi di ko agad ma-associate ang bayang magiliw sa empleyado ng department of motor vehicles ng america. it took me a while to say na taga antipolo ako. isang dahilan kung bakit masarap dito sa california? kahit saang sulok may noypi at yung iba sa kanila ay matulungin.

mahirap ba yung driving exam? hindi naman. may mga trick questions pero karamihan ay practical at common sense questions. may online pa na tutorial sa DMV website at karamihan sa mga tanong dito ay lumabas doon sa actual test. halimbawa ng tanong:

kung ikaw ang liliko sa kanan at may tumatawid na matanda, ano ang gagawin mo?

A. sasagasaan mo tapos aatrasan para siguradong patay at pagkatapos ay tatakbo ng mabilis para di mahuli ng pulis

B. hihinto ka sa harap ng matanda, bubusinahan, sisigawan at mumurahin para maglakad ito ng mas mabilis

C. hihinto ka dahil ang pedestrian ang may right of way at all times.

no brainer ano?

Posted by jayd at 07:44 PM | Comments (16) | TrackBack

July 30, 2005

The University of Nebraska says that elderly people that drink beer or wine at least four times a week have the highest bone density. They need it - they're the ones falling down the most

narito na kami ni jet sa airport and on our way to la. pinaghalong lungkot at saya. mami miss ko talaga ang singapore kahit papaano. it has been home for four years. binigyan niya kami ng sustento, security, di mabilang na exciting experiences at maraming kaibigan. iba iba ring klaseng mga tao ang na meet namin itong mga nakaraang taon. may mga halos magdugo ang ilong sa pangungulangot, mayroong malakas pa sa kanyon ang putok at mayroon ding mga mas kupal pa sa tutuong kupal. bagay na madalas kong ikatuwa at ikwento rito. ngayon ang last entry ko sa singapore adventure namin ni jet at mami miss ko silang lahat.

ano bang mangyayari sa buhay namin simula bukas? malaking question mark. sana maging exciting din siya tulad ng buhay namin dito. sana mababait ding kaibigan ang maging kasangga namin. sana i won't screw up in my new job. ano ba ang "screw up" sa tagalog? "umikot ng pataas", "turnilyong paitaas". ewan ko. malayong malayo na talaga ako sa aking comfort zone at siyempre takot ako. yung betlog ko ngayon nasa leeg na dahil sa nerbyos. pakiramdam ko, tatalon kami ni jet sa bangin at hindi ko alam kung makakalipad kami or babagsak straight down.

pero alam ko naman na parang first day of school jitters lang ang takot na ito. sasayawan ko lang ito ng "first day funk" at hindi na babahu ang kilikili ko. in effect eh - we will make it work somehow. lahat naman ng ibinato ng buhay eh nasalo namin kaya bring it on.

Posted by jayd at 04:34 PM | Comments (8) | TrackBack

July 17, 2005

The clearest way into the Universe is through a forest wilderness

nagpa semi kalbo ako kasi pupunta kami ngayon ni jet sa davao at aakyat ng mount apo. mayroon lang akong mga tutulungan na kaibigang gumawa ng kuryento doon sa bukid. kaya baka matagalan bago makabalik sa online world. matagal ko nang gustong bumalik sa davao at sa paborito kong bundok. matutupad ito ngayong linggo.

in the meantime, enjoy nyo muna ang mga bulaklak sa aking hardin. ipinagyayabang ko rin ang mahaba kong dila na kinagigiliwan ng mga kababaihan. panghuli ay litratong nakapikit - gusto ko kasing makita kung anong hitsura ko pag natutulog. hehehe.

Posted by jayd at 05:56 AM | Comments (19) | TrackBack

July 13, 2005

"Age is not a particularly interesting subject. Anyone can get old. All you have to do is live long enough."

ayan, kontra sa kagustuhan ng mommy ko, nag darna costume na ulit ako. bwahaha. kinailangan kong maging super hero kasi umakyat ako sa bubong kanina dahil pinutulan ko yung jasmin at masyado nang malago. nahirapan ako ng husto. ngayon lang ulit ako naka akyat ng bubong in 5 years. bwakanginang yan, iba na pala pag 40 years old ka na. hindi na sumusunod ang katawan sa kagustuhan ng utak. sabi ko sa sa paa ko - akyat! may time delay atang 10 seconds bago ito gumalaw at sumunod. hinihingal na rin ako sa akyatan. muntik pang naipit ang tiyan ko sa pagitan ng trelis. kailangan ko nang paliitin ito dahil darating ang araw, iihi ako isang umaga eh hindi ko na makikita ang titi ko. ano bang kailangan kong gawin para maibalik ang katawan ko sa tamang shape? to dream on? yeah right. lalo ko tuloy hinangaan si lance armstrong. pinataob na naman niya ang mga kalaban niya sa akyatan ng bundok kahapon. siya talaga ang malakas ang resistensya. siguro kaya ganoon na lang ang kapit ni sheryl crow sa kanya. pag nagse-sex kaya sila eh para pa rin siyang nasa tour de france?

kasama namin ni jet ang dati kong boss at ang kanyang asawa sa dinner kagabi. pinaguusapan namin ang mga pagbabagong dala ng turning 40. halos nasa same age group kasi kami - soon to be ancient. hehehe. dati rati ang usapan namin ay yung mga magagandang vacation spots sa pilipinas, mga usong damit mga pelikula at kung ano anong mga trivial stuff. ngayon ang topics of discussion namin ay tungkol sa laser surgery sa mata, ang mga style sa pagbasa ng mga text message pag hindi dala ang salamin, kung sino ang mga doctor na magaling sa high blood at rayuma. kung saan mura ang viagra. pero kahit kung saan saan napupunta ang discussion namin kagabi, parati pa ring bumabalik sa personal health.

another thing about turning 40 ay unti unti, may nababalitaan na akong mga kaibigan na nagkakasakit o kaya namamatay. my mom told me about a good childhood friend who died kailan lang. nalungkot ako ng husto. mayroon din akong isa pang classmate who is recovering from a stroke. dinalaw ko siya last may. nakilala niya ako pero hindi niya alam ang pangalan ko. but he's getting better and that's good.

but not all is lost. may mga bagay bagay pa rin namang ikinatutuwa ko kahit magiging 40 years old na ako this year. katulad ng...

una, malinaw pa rin ang mata ko. karamihan sa mga kakilala ko ay mga malalabo na ang mga mata. siguro nung bata sila eh inaaraw araw nila ang pagjajakol. ako eh madyo masuwerte, kahit inaaraw araw ko nung araw eh 20-20 pa rin ang vision ko. add to that the fact that for over 20 years, araw araw na lang eh nakaharap ako sa computer.

ikalawa, wala pa ring kulubot ang mukha ko. yung betlog ko maraming kulubot pero yung mukha ko eh clear pa rin kahit parang kutis ito ng kalabaw. siguro ay dala na rin ito ng masayahin kong disposisyon at hindi na rin maipagkakaila na talagang mga baby face ang angkan namin bukod sa mga kilalang mga magaganda't gwapo. ahem.

at ikalawa, ay ikatlo na pala. hehehe. kahit ulyanin na eh tigasin pa rin ako at hindi ko pa kailangan ng "you take the blue pill" na sabi ni morpheus. pinasasalamatan ko si lord dahil pag gumigising ako sa umaga, mayron pa ring flag ceremony at tunay na tunay ang morning glory.

ngayon, kung mahahanapan ko na lang ng solusyon ang pagpapapayat eh talagang lubos na akong matutuwa sa buhay ko. hekshuli, alam ko na ang solusyon, pinapatagal ko lang. masarap kasing kumain habang nakabakasyon sa pilipinas. magdidiyeta na lang ako pag alis namin.

Posted by jayd at 12:17 PM | Comments (32) | TrackBack

June 28, 2005

A CREAM PUFF INTO A SIGH OF SENSIBILITY

isa sa matagal na naming kinagigiliwan dito sa singapore ay ang ubod ng sarap na "beard papa cream puff" . ito ang type ng cream puff na gusto ko - hindi masyadong matamis. kaya nga kahit naka lima ka na, hindi pa rin magsasawa sa lasa. mga hapon ang gumawa nito and trust the japanese to create a better version of a western invention. highly recommended na naman - sigurado akong makakalimutan mo ang boypren mo pag nakatikim ka nito. kaya widawt parder adyuw, eto ngayon dear brader en sister, ang six easy steps kung papaano kumain ng cream puff.

1. punta sa beard papa at bumili ng isang box ng cream puff. pag dito ka sa singapore bumili, may promo: buy five get one.

2. pero siyempe siguraduhin muna kung beard papa ang brand - hanapin ang picture ng unanong dwendeng kulay berde sa box.

3. pag may dumating na kabarkada, mang inggit. pwede ring mang asar - "gusto mo?" sabay dura sa cream puff ng pabiro.

4. ilabas na ang cream puff sa kahon at pagmasdan muna ng sandali at magdasal... 'bless us o lord for these thy gifts, enso on enso port'.

5. isubo na agad ang cream puff at baka maunahan ka pa.

6. ang lakas talagang makademonyo ng beard papa cream puff. nakaka addict kasi ang lasa.

Posted by jayd at 11:00 PM | Comments (43) | TrackBack

May 30, 2005

Sunrise doesn't last all morning, A cloudburst doesn't last all day

around this time last year, umuwi kami sa pilipinas ni jet kasi 80th birthday party ng mommy ko. medyo masama ang pakiramdam ko nung time na yon dahil 2 days nang sumasakit ang aking tiyan. akala ko eh bulate lang o kaya impatso. i will find out later na hindi pala at kahit anong dami ng inumin kong combantrin eh hindi ako gagaling. my dear brother en sister, exactly one year ago today, pumasok ako sa hospital para magpatuli dahil sumabog ang appendix ko. at kasabay nito ang paghinto ko sa paninigarillo. en teyk nowt, huminto ako ng cold turkey baby, cold turkey. major milestone sa buhay ko talaga yan kasi i've been a smoker for over 20 years and have been trying to quit for the longest time at hindi ko magawa. parati na lang akong may excuse - kesyo maraming pressure sa trabaho, kailangan ko sa pag entertain ng mga customers, kesyo masarap tumae pag naninigarillo, etc. etc. my dad and my brother died of smoking related illnesses and i knew that if i didn't stop, i'd probably die from it as well someday. there's nothing like being hospitalized to make you start thinking about your mortality. perhaps, that was the reason why i was able to stop - i didn't want to die just yet. happy anniversary to myself. bilang regalo sa sarili ko, bibili ako ng isang kahang marlboro reds. BWAHAHAHAHAHAHA.

Posted by jayd at 07:03 AM | Comments (26) | TrackBack

May 25, 2005

Only the beginning of what I want to feel forever

ngayon ang ika labing apat na anibersaryo ng kasal naming mag-asawa. labing apat. packingsheet - seven year itch taymis two. bwahahaha. ang tagal na namin ni jet ano? pero hanggang ngayon masarap pa rin ang sex life namin. buti na lang. pero teka, taympers... bago tayo magpatuloy, imagine nyo na lang muna na tumutugtog ang "ode to joy" ni beethoven para mas madrama. ok, tuloy ang kwento: alam nyo, ngayong taon eh pakiramdam ko, maraming magbabago sa buhay namin ni jet. parang natatakot nga ako dahil hindi ko alam what the future will bring. i just take comfort in the fact na sa 14 years naming pagsasama, wala kaming hinarap na hindi namin nalamapasan with flying colors. in fact, di ba, nagsimula nga kaming magsama eh wala kaming ka pera pera at hindi na nga kami nakapag pakasal sa simbahan. doon lang kami sa munisipyo ng kalookan sama ang dalawang kaibigang naging ninong at witness.

tapos ang reception pa namin ay sa jollibee sa sangandaan ginawa. kaming dalawa lang ni jet - chicken joy at french fries with large coke and extra rice lang ang handa. pagtapos ng kasal, nakitira lang kami sa mga mommy ko at nakituloy sa isang maliit na kwarto na may single bed. simple lang. siguro kaya rin kami naging close na mag asawa: kasi pag nag-away kami, hindi pwedeng hindi kami mag bate bago matulog dahil pang isahang tao lang ang kama. wala kang tatakbuhan kaya mapipilitan kang makipag areglo. hehe. nakakatawa nga - ngayon, king size na ang kama namin pero magkadikit pa rin kaming matulog. and just as well. you don't know what hapiness is hanggang hindi mo nararamdaman kung papaano gumising sa umaga na katabi ang mahal mo na nakaakap ng mahigpit sa iyo. yun yung sinsasabi kong mga maliliit na bagay na pag pinag dugtong dugtong mo ay nagiging isang makabuluhang pagsasama. may request nga pala ako, punta naman kayo sa website ni jet at mag iwan kayo ng comment. sabihin ninyo, inutusan ko kayong magpunta roon para batiin siya ng isang happy 14th year wedding anniversary. sa pagsasama kasi namin, napakalaki ng naitulong niya para marating namin ang narating namin. hindi man kami mayaman sa salapi, eh busog naman kami sa pagmamahal. at malaking bagay dito ay dahil sa aking mylabopmayn.

isa sa mga all time paborito kong kanta ay ang "beginnings" ng chicago. ito yung 1970's chicago bago mabaduy nang mapasok si peter "yoursoyucky" cetera. ang kantang ito ay tungkol sa isang lalaking sobrang swerte ang tingin sa sarili niya dahil nakatagpo siya ng babaing mamahalin ng porebereneber. ito ang kanta ko ngayong taon kay jet.

When I'm with you,
it doesn't matter where we are,
or what we're doing.
I'm with you,
that's all that matters.
Time passes much too quickly
when we're together laughing

kahapon, nag grocery si jet para sa panglinguhan naming supplies at pagkain. tinawagan niya ako sa opisina at tinanong kung ano ang gusto kong pasalubong. sabi ko - "wala mylab, yung narito ka lang na kasama ako ay ok nang pasalubong para sa kin". kahit nga ako eh medyo naluha sa sinabi ko because i really meant it. hehehe. happy anniversary mylabopmayn. it's been an exciting 14 year trip and i look forward to more adventures together. lab u.

Posted by jayd at 12:00 AM | Comments (75) | TrackBack

May 23, 2005

AUTOMATIC FOR THE PEOPLE

Posted by jayd at 10:29 AM | Comments (17) | TrackBack

May 15, 2005

Everyone has talent. What is rare is the courage to follow the talent to the dark place where it leads

1. kaya kong itaas ang kanang kilay ko

2. napapagalaw ko rin ang tenga ko

3. kaya ko ring pagalawin ang magkabilang pisngi ng pwet ko pero mas malakas ang galaw ng kaliwang pisngi (siguro dahil left handed ako)

4. pag tulog ako, nagigising ako kasi naririnig ko ang sarili kong humihilik.

5. sa umaga pagkagising, kaya kong gawing korteng tent ang underwear ko.

Posted by jayd at 07:06 PM | Comments (24) | TrackBack

May 10, 2005

THE TROUBLE WITH BLIND DATES...

Posted by jayd at 08:33 PM | Comments (17) | TrackBack

April 27, 2005

Lovers celebrate Valentine's Day, Masturbators celebrate Palm Sunday

nagising ako kanina medyo masakit ang ulo ko. siguro dahil sa puyat. marami kasi akong pinagkakaabalahan ngayon pag gabi - wala pa rin si jet dito sa singapore kaya nga panay ang mariang palad ko nalilibang ako sa computer. ayan tuloy, minsan napapatagal at di agad nakakatulog. ok, tuloy ang kwento... nagising nga ako ng medyo masakit ang ulo. dumiretso agad ako sa banyo at nagsalamin - baka kasi may palakol na nakasaksak sa ulo ko. kakabasa ko lang kasi the previous night tungkol sa isang russian na nagising isang umaga na masakit ang ulo - nakita na lang niya na may kutsilyong nakasaksak sa kanyang mukha. CLICK HERE para sa full story.

"A Russian man who woke up with a splitting headache after a heavy drinking session found a kitchen knife stuck in his face.

Artur Dzhavanyan had invited a pal round for a drink but went to bed early after telling his friend he was fed up with hearing him moan.

He woke up in the night with a splitting headache and went to the bathroom to get a glass of water, when he noticed the knife sticking out of his face, just below his eye."

nakalubog daw ng mga 10cm yung kutsilyo sa ilalim ng mata ng biktima. at ang pinagsuspetsahan na gumawa nito ay ang kaibigan na kainuman. moral of the story: "hindi lahat ng sakit ng ulo ay nagagamot ng alaxan".

Posted by jayd at 02:20 PM | Comments (22) | TrackBack

April 25, 2005

I remember the thirty-five sweet goodbyes

balik bisikleta ako this week after being away for over 3 weeks. kanina lang ulit ako nag bike to work. hirap pala ng nahinto ng matagal, nag cramps ako at medyo nahirapan sa mga paakyat. tapos muntik pa akong na-late papasok kasi hanap ako ng hanap sa helmet ko sa bahay kaninang umaga. ang tagal ko - silip dito, silip doon, silip kung saan saan. kaya pala hindi ko mahanap eh suot ko na pala. sobra ata ang pagka light weight at di ko naramdaman (puro na lang dahilan ano? ayaw pa kasing aminin na ulyanin na). doon nga pala sa mga nahihiyang magtanong, sasagutin ko na po kayo: opo, mayron na rin pong helmet ang asawa ko. matagal na. kaya ngayon, kahit mauntog siya ng paulit ulit eh di magbabago pagtingin niya sa akin.

Posted by jayd at 11:55 PM | Comments (28) | TrackBack

April 20, 2005

POPE BATJAY DA PERS

gusto ko lang pong i-announce na may bago nang pope ang mga demonyito sa mundo - si pope batjay da pers. BWAHAHA. yan ang magiging pope kung nagkatutuo yung "super suspension of disbelief" angels and demons story ni dan brown. kanina nga pala, nagpunta ako sa suntec city for a trade exhibit. may nakasabay na naman ako sa train na may bitbit na "da vinci code". lalapitan ko sana at ibubulong ko ang ending ng libro. hehehe. kaya lang, baka sapakin ako. nginitian ko na lang at ibinulong na kanya na - "hoy pssst, repeat after me: mary magdalene is the holy grail, mary magdalene is the holy grail". na bad trip kaya yon? mukhang kakasimula pa lang niya ng pagbabasa eh. 'nga pala, yung exhibit na pinuntahan ko ay tungkol sa mga drug lords pharmaceutical industry. may dumating nga na customer kanina. eh di kinamayan ko. firm handshake raw, sabi ng daddy ko para sign daw ng confidence. ok na sana eh, kaya lang pagkatapos kong makipag handshake sa kanya, bigla ba namang tumalikod at nangulangot. bwakanginangyan. di ko alam kung matutuwa o maiinis. matutuwa dahil nangulangot siya pagkatapos kong kinamayan. or, maiinis dahil baka kanina pa yon nangungulangot at ginawa lang niyang interlude ang aming handshake. ah, better not dwell on that thought.

KARAGDAGANG BALITA: punta nga pala kayo sa blogkadahan.com site dahil toka ko po ngayon. basahin ninyo ang blog kong pinamagatang "GUSTO KONG MAGING ASTRONAUT NA MARUNONG MAGKULOT NG BUHOK". sana po ay magustuhan ninyo. mag iwan din kayo ng comment doon para masaya.

Posted by jayd at 10:01 PM | Comments (22) | TrackBack

April 18, 2005

FULLY EXPOSED

nagsimula akong mag blog nung september 2001. just around the time ng pag crash ng mga eroplano sa world trade center. isang buwan pa lang ako sa singapore nung time na yon, malungkot at undersexed. in short, homesick ako at namimiss ko si jet. i was almost at a point of giving up. mas masarap kasi sa pilipinas - may sariling bahay, maganda naman ang trabaho at kasama pa ang mga kaibigan at kamag-anak. ang aking frame of mind when i started working in singapore: bored and unhappy. ang site na ito ang tumulong to keep the demons at bay, so to speak. naging therapy ko ito pag homesick. pag sobra na sa pag ingles at gustong managalog, dito lang ako pupunta. for about a year i kept my site private pero nang magtagal, napansin ko may mga bumibisita na at eventually may mga naglalagay ng mga comments. pagtapos, may mga nakilala na rin na mga disenteng mga tao (na tulad kong perverted inside) na naging mga kaibigan ko (pwedeng utangan - BWAHAHA). tapos ngayon, na feature pa ako sa dyaryo. kung may kaunti kayong barya, bili naman kayo ng manila bulletin at basahin ang "BLOG-O-RAMA" article ni Annalyn Jusay. naka feature ako, believe it or not. hehehe. not bad for a simple bastos OFW from singapore na isang dating supot pero tuli na ngayon kaya wala nang kupal. bilang pagpapasalamat, hayaan nyo akong mag speech...

ay wan tu tenk Annalyn Jusay for being mahusay. ay wan tu tenk my parents for giving me baon. ay wan tu tenk god for making me pogi and most of all, for giving me a nice looking penis that i play around with sometimes. ay wan tu tenk my wife jet for loving me in spite of my eccentric behavior and for always being by my side all these 14 years. i also wish for world peace! (sabay kaway na parang miss universe)

Posted by jayd at 06:11 AM | Comments (46) | TrackBack

April 13, 2005

GUWAPO KAAYO DINHI SA SUGBU.

on the last leg na ng aming two week road show. we were in mumbai, new delhi and kolkata last week. then manila last tuesday and finally cebu this thursday. nakakapagod na talaga. pero at least masaya dahil narito sa bayang magiliw. nasa cebu na kami. we flew in from manila this morning at delayed ang flight. may problema raw ang isang engine ng eroplano at kailangan pang i-manual restart. ano kaya ibig sabihin non? itutulak kaya nila ang eroplano para mag jump start ang engine? pero sabi naman ng pilot di raw ito makaka apekto sa pag lipad ng eroplano. "don't worry, ladies and gentlemen. engine number 4's failure will not crash the airplane" - sabi ng piloto. thank you captain. that is certainly nice to hear. cool na cool ako sa labas pero deep inside, the reptilian part of my brain says "bwakanginangyan, sana naman engine 1, 2 and 3 wont quit on us".

pero ano kaya kung ganito ang nangyari sa flight namin kanina...

CAPTAIN: ladies and gentlemen, engine number 3 has failed. but don't worry, engine number 1 and 2 are still working.

after 5 minutes

CAPTAIN: ladies and gentlemen, engine number 2 has also failed. but don't worry, engine number 1 is still working and we can still land safely in cebu.

after another 5 minutes

CAPTAIN: ladies and gentlemen, i am sorry to announce this but engine number 1 has failed. now, we don't have any engines left so please repeat after me: "our father who are in heaven, hollowed be thy name..."

Posted by jayd at 11:12 PM | Comments (7) | TrackBack

April 12, 2005

MAYROONG HIMALA!!!

LUNES ng umaga. nasa POEA office para kumuha ng exit permit at pinagmamasdan ang isang kilometrong pila na malapit nang tayuan...

BATJAY: malapit na ako sa counter ng POEA, kung may diyos - sana naman ay pag dating ko sa harap ay may makakilala sa akin na empleyado na maawa sa akin at i-process ang exit permit ko. sige na naman po bathala... marami pa akong gagawin sa trabaho at ayokong tumayo at mangulangot sa isang kilometrong haba na pila. please, please, pretty please. ayan na nasa counter na ako. o diyos ko, diyos ko, ito ba'y pagsubok mo...

POEA EMPLOYEE: Brother BATJAY - kilala ko po kayo! taga novaliches din po ako at parati ko kayong nakikita sa simbahan ng talipapa. kilala ko rin mommy mo! AAAY! ang pogi pogi mo pa rin kahit gurang ka na - akina yang application mo, ako nang bahala sa iyo.

BATJAY: MAYRONG HIMALAAAAA!

in less than 30 minutes ay na-process ko ang aking OFW exit permit. the shortest time ever na nangyari ito in 4 years. a good sign - sana swertehin ako ng husto dito sa bayang magiliw ngayong linggo. ang sarap talaga sa pilipinas. ang babait ng mga tao at parating silang nakangiti kahit mahirap ang buhay. i love to be back home.

Posted by jayd at 10:25 PM | Comments (12) | TrackBack

April 11, 2005

IS THIS YOUR WAY TO HIDE A BROKEN HEART?

THE TWISTED VERSION OF THE MONA LISA. LOOK AT MY MOLE EN MY BIGOTE!

gumagawa ako ngayon ng nobela tungkol sa isang teacher na naka discover na ang holy grail pala ay si mary magdalene na naging asawa ni jesus christ. tapos yung secret na ito ay tinago ng isang mysterious sect who call themselves the knights templar - sila yung mga early group ng mga christians na magaling maghalo ng semento. doon sa story na ginagawa ko - si leonardo da vinci ang isang principal member ng sect na ito at siya ang nagbigay ng mga clues kung paano makikita ang nawawalang "holy grail".

Posted by jayd at 12:00 AM | Comments (14) | TrackBack

April 02, 2005

BORN TO BE WILD!

punta muna akong india mga kapatid. habang naroon ako, pagtripan nyo muna ang peborit baby picture ko. hindi po yan tiyanak na nagjajakol - ako po talaga yan. maaga kasi akong naglandi. sabi nga ng mga kapatid ko, di pa raw ako nagsasalita - kinakadyot ko na raw yung isang poste ng bahay namin.

Posted by jayd at 11:04 AM | Comments (25) | TrackBack

March 31, 2005

LASTIKMAN BATJAY, ANG KILABOT NG MGA KABABAIHAN

marami ang hindi nakaka alam pero ako po si batjay lastikman, ang superhero na mayrong kakayahan na mag stretch ng anumang parte ng kanyang katawan. karamihan po ng mga superhero ay mga lalaki ang fan base pero ibahin ninyo ako. most, and i would even venture to say, all of my fans are female.

paano naman kasi eh hindi lang naman yung mga kamay at paa ang pwede kong i-stretch. yun mga nakikita ninyo sa pelikula ay superficial lang. ang tutuong kapangyarihan ay yung kapangyarihang makapagpaligaya.

at hindi lang ito nadadaan sa pahabaan ng dila (although siyempre, nakapagdudulot talaga ito ng ligaya). nasa kakayayahan din yan na pahabain ang iyong mga shortcomings, so to speak. ispiking about dila - ang sabi ng kumpare ko, yung mga lalaki raw na medyo kalbo ang buhok sa harap ng ulo ay mahahaba ang mga dila. tapos yung mga asawa raw nila ay parating paos ang boses. heniwey, iba talaga ang dating ng lastikman. ngayon alam na ninyo siguro kung bakit malakas ang appeal ko sa mga babae.

Posted by jayd at 10:18 PM | Comments (14) | TrackBack

March 30, 2005

Blog-o-Rama

eto pa pala ang isang babasahin. pag may oras kayo, imbis na mangulangot eh bakit di kayo magpunta sa "blog-o-rama" - ito yung weekly column sa manila bulletin ni AJay. ang article this week ay interesting - tungkol sa "How Blogging Started in the Philippines". mayron ngang special mention sa akin si AJay. bwehehe. maraming salamat dahling - nagmukha tuloy akong kagalang galang. sino ba talaga ang nagpauso ng blogging sa pilipinas? nag start akong mag blog formally nung september ng 2001. nalolongkot kasi ako rito sa singapore kaya imbis na magmukmok ay naisipan kong isulat ang mga experiences ko as an OFW. pero even then - marami nang mga pinoy bloggers. some of them are still around and they are the ones who really have interesting things to say. kumbaga, na prune na ng time ang mga bloggers at ang mga natira na ay mga tunay na gems. you can check them out - ate sienna, mona, si ibalik, markmongmukhamo, don manuel. yan mga idol kong gurang na sa pagsusulat online. bwehehehe. sila talaga ang mga masasabi mong - "may asim pa".

nagpadala sa akin si ajay ng questionnaire tungkol sa blogging at ang mga sagot ang isa sa mga source para sa article niya. sa blogkadahan, may mga questionnaire din kami - ie, mga listahan ng mga tanong na pinagpipilian namin para maging blog topic. heto ang mga suggestions ko:

01. ANO ANG UNA MONG SINASABON PAG NALILIGO?
02. ANG PABORITO KONG SEXUAL POSITION
03. BALAKUBAK AT TUTULI, MAY RELASYON BA ITO?
04. BAKIT WALANG SNOW SA PILIPINAS
05. POGI BA SI BRUCE LEE?
06. BAKIT MASAKIT KUMAGAT ANG SUROT?
07. ANO ANG MAS GUSTO MO ANGHIT OR BAD BREATH?
08. NAGPEPEKLAT BA ANG SUGAT SA PALAD?
09. BAKIT WALANG UNGGOY SA ANTIPOLO
10. SINONG MAS MAGALING SI VOLTES V O SI VOLTRON?
11. BAKIT MASARAP ANG SINIGANG NA BABOY
12. NAKAKABULAG BA TALAGA ANG MASTURBATION
13. ano ang gusto mo: sugat sa gilagid o makating pwet?
14. masarap bang mahalikan ng may bigote?
15. ang buhok ba sa ilong ay sexy?
16. may tutule ba ang mga elepante?
17. bakit di nagsusuot ng panty ang mga kalabaw na babae?
18. lahat ba ng mangga ay dilaw pag nahinog?
19. german weiner or pinoy cocktail hotdog?
20. eh ano ngayon kung supot?
21. bakit walang kwadradong gulong ang mga taxi?

Posted by jayd at 10:14 PM | Comments (19) | TrackBack

March 29, 2005

THE REBELS WITHOUT BECAUSE ON "PERS LAB"

baka may kaunting oras kayo ngayon para magbasa, dalaw kayo doon sa community website namin na "The Rebels Without Because". nabanggit ko na previously di ba na each of the thirty three members post entries on a common topic. nasa homestretch na kami ng second topic tungkol sa pag-ibig at masaya na naman ang talakayan doon. basahin ninyo kung papaano umiibig ang mga kuya at ate ninyong mga forty something. some of the stories are funny, yung iba ay serious, yung iba naman ay dreamy but all are interesting.

yung entry ko sa "PERSLAB" entitled "NADAAN AKO SA TAWA" ay tungkol sa unang pagkikita namin ng asawa kong si jet at kung papaano akong nabighani sa napakalakas niyang tawa. iba rin ang epekto talaga ng humor sa pagsasama ng mag-asawa. kung walang tawanan sa relationship ninyo - patay. bagsak agad ang bataan. seventeen years na pala kaming magkakilala this april. not bad ano, for a relationship that started with laughter (or is it "a relationship that was started by laughter"). don't get me wrong, masarap pa rin ang sex life namin, even if we're in our fourties. in fact, it's been fantastic (malibog kasi ako eh). oragon (sa bicol). pero iba talaga pag nagsasama kayo at parating may tawanan. sometimes it's better than sex.

Posted by jayd at 01:38 PM | Comments (23) | TrackBack

March 24, 2005

In my solitude you haunt me, With dreadful ease of days gone by

GENTLE READER: unkyel batjay, ano po ba ang advantages ng mag-isa sa bahay?

BATJAY: dear gentle reader, kahit malungkot ako dahil nasa 'merika pa ang mylabopmayn ko ay mayron pa ring advantages ang mag-isa sa bahay. una, pwede kang magblog ng nakahubo. isa pang maganda ay pwede kang mangulangot ng dalawang kamay na walang sasaway sa iyo at magsasabing - "hoy papa, huwag kang mangulangot ng ganyan, ang baboy baboy mo!"

Posted by jayd at 12:16 PM | Comments (9) | TrackBack

March 22, 2005

Waving goodbye with an absent-minded smile I watch her go with a surge of that well-known sadness

Hannibal Lecter: First principles, Clarice. Read Marcus Aurelius. Of each particular thing ask: what is it in itself? What is its nature? What does he do, this man you seek?

Clarice Starling: He kills women--

Hannibal Lecter: No! That is incidental. What is the first and principal thing he does, what need does he serve by killing?

Clarice Starling: Anger, social resentment, sexual frustration--

Hannibal Lecter: No, he covets. That's his nature. And how do we begin to covet, Clarice? Do we seek out things to covet? Make an effort to answer.

Clarice Starling: No. We just--

Hannibal Lecter: No. Precisely. We begin by coveting what we see every day. Don't you feel eyes moving over your body, Clarice? I hardly see how you couldn't. And don't your eyes move over the things you want?

how far are you willing to go para maibigay ang inyong hilig? pag may nakita ka ba na gusto mo, do you go on a mindless pursuit until you get what you want? ako minsan pag may gusto akong bilhin, binibili ko kahit wala akong pera. lalo na pag libro, music or pelikula. may kaibigan ako nung high school, hindi kumakain buong araw para may pang date sa girlfriend niya every friday evening. "o, nagfa-fasting ka na naman" ang bati namin sa kanya pag nakita naming nakaupo ng maaga sa tambayan. nung sabado ang lakas ng craving ko sa fish head curry at inikot namin nina eder at leah ang buong singapore pero kami'y nabigo. umuwi akong luhaan. pero wala talagang tatalo doon sa isang babae sa romania, dahil sa sobrang pagka atat niya na makalaro ng bingo ay nakalimutan niya yung anak niya sa likod ng taxi. bwakanginang kundi ba naman gago.

Posted by jayd at 04:00 PM | Comments (19) | TrackBack

March 17, 2005

ANG MGA BATANG KANING LAMIG

ako nga pala si batjay, ang dating folk singer ng ma mon luk. thirty nine years old na ako (pero tinitigasan pa rin) at labintatlong taon nang kasal (buti na lang talaga, tinitigasan pa rin). kaliwete akong magsulat (pero ang paghugas ng pwet ay kanan) at partially color blind (may mga shades of red and green akong hindi ma distinguish). apat na taon na akong nakatira sa singapore kasama ang misis kong si mylabopmayn jet. ayaw ko sanang umalis sa pilipinas dahil mahal ko ang aking bayang magiliw kaya lang nasilaw ako sa pera.

dahil kyut ako at malakas tumawa ay sinuwerte ako na mapabilang sa isang e-group na walang magawa sa buong magdamag kung hindi magtsismisan at magpatawa sa email. sa sobrang dami ng mga kwento namin sa isa't isa ay nabuo tuloy ang - "Blogkadahan.com: The Rebels Without Because". ang title na ito ay galing sa pelikula ni redford white. napaka angkop dahil ang site na ito ay tungkol sa mga kwento ng mga taong matino na walang magawang matino. pero don't get me wrong, sila ay mga respetado sa kani kanilang mga propesyon and you can never find a more kind hearted, intelligent, funny and not to mention beautiful group of people anywhere else. isa pa, wala silang mga anghit. ito ang pinakadahilan kung bakit ko sila nagustuhan.

pito lang kami nang magsimula last december. si sassy, si cathy, si polo, si doc emer, si mylabopmayn jet, si tito rolly (na pipito na lang ang buhok) at ako. ngayon we are a group of around 33 people. simple lang ang purpose ng blogkadahan.com - each day, two members will blog about a common topic that we have agreed upon previously. ang una naming topic ay pagpapakilala sa mga members - dito pa lang nakakatawa na at engaging ang mga kwento. kakatapos lang namin ngayon at naka blog na lahat ng mga memners. simula bukas naman - tungkol sa pag-ibig ang post. ang title ng thread ng blog ay: "IS PERS LAB NEBER DIES AND HOWKUDYU?".

o, ano pang hinihintay ninyo, dalaw naman kayo sa aming munting community and say hi to all our members. sinisigurado ko sa inyo na hindi masasayang ang mga oras ninyo.

Posted by jayd at 04:24 PM | Comments (14) | TrackBack

March 15, 2005

LEGENDS

kagabi, suwerta ako to be in the company of legends. narito na si binky lampano and the lampano alley sa singapore. they are part of the on-going Mosaic Music Festival that is currently being held at the ultra modern highly sosyal na Esplanade - Theatres on the Bay. more than that - they are here to spread the blues to the hungry people of singapore. kagabi was just the appetizer - a symposium of sorts about what the blues is all about. and binky and the band really showed us what blues is and how blues was meant to be played. i had a great time listening to his music because it was so informal and everybody was cool.

matagal na kaming nagsusulatan ni binky. nagsimula ito nang makita ko ang website niya. natuwa ako at nag email ako sa kanya. una nagpasalamat ako dahil kumanta siya sa benefit concert para sa brain surgery of my kuya. but more than that, i wrote him because i am a big fan of his music. jet and i really love to watch binky play live because he is the ultimate stage animal who always gave everything in every performance - no holds barred, big booming voice, primal, soulful, world class. and finally we met face to face last night. we shook hands for the first time. actually, it was during the show na kinamayan niya ako. hehehe. siyempre proud na proud ako. post show - we went down to the bar and talked (and binky sang a couple of songs much to the delight of the people there). what does it feel like when the artist you really admire introduces you to his band and buys you a beer? tangina, siyempre, ang saya ko. sana lang kasama ko ang asawa ko. she would have loved to get to know binky. next to me - she is probably binky's biggest fan. baka nga mas fan pa si jet ni binky kasya sa akin.

at siyempre, kasama ko si amor at ang isa pang up-coming legend - si jenn ang paborito nating periodista. naghahanap kasi si binky ng journalist para naman ma cover ang show nila sa press. bukod sa pagiging journalist, jenn is now a full fledged mediacorp actress. kung kayo ay taga singapore, abangan ninyo mamayang gabi sa channel 5 yung teledocumentary tungkol sa tsunami called "killer waves". jenn plays the true to life role of a thai housewife who almost loses her two sons when the tsunami hit thailand. tandaan ninyo ha: jenn - now a name, soon a legend. hehehe. sabi ko nga kunin na rin akong actor. gusto ko rin kasing mag endorse ng "Beijing 101", yung gamot sa pagka kalbo na parating pinapakita sa TV at dyaryo featuring singapores leading actors. anyway - sabi ko kay jenn, kahit extra lang ako (halimbawa - ako yung aapakan ni kingkong sa next movie ni peter jackson), pwede na yon sa akin.

Posted by jayd at 06:25 PM | Comments (21) | TrackBack

March 08, 2005

BATJAY BIKINI BRIEF

kasalanan ito ng daddy ko. pag umiiyak kasi ako nung ako'y baby, ang gagawin niya ay magsusuot ng underwear sa kanyang ulo, tatanggalin ang kanyang pustiso at aaliwin ako. sino ba naman ang hindi matatawa doon? kaya naman ako ngayon pag gusto kong patawanin ang mga pamangkin ko, naglalagay din ako ng underwear sa ulo. siyempre, hindi yung suot kong underwear dahil magagalit ang mga nanay nila. yung ibang mga nanay nga, baka matulala pa. hehe. dapat, bagong laba parati. minsan naman, pag gusto kong patawanin ang sarili ko (tulad ngayon na wala ang mylabopmayn ko), naglalagay din ako ng underwear sa ulo, in honor of my late dad.

Posted by jayd at 05:35 AM | Comments (38) | TrackBack

March 02, 2005

A BEAUTIFUL MIND

nung nag-aaral pa ako sa college, mayroon kaming isang instructor na talagang borderline baliw. napaka eccentric niya pero beloved in a twisted kind of way ng buong school. he was a legend even then. ang pangalan niya ay si mr. sison. kahit na sinong graduate ng mapua during my time ay dumaan sa kanya, one way or another. binigyan ko nga siya ng tribute sa isa kong entry dahil talagang ang galing niya. basahin ninyo DITO.

sino ba naman ang hindi matutuwa sa isang teacher na naglalakad sa corridor ng school na may hila-hilang chalk box na parang laruang kotse. na bumababa sa hagdan ng paatras dahil baka raw may tumulak sa kanya. na nagtatago sa ilalim ng lamesa para kunyari walang teacher. pag-tagal siyempre, aalis na yung mga studyante. bigla syang lalabas from under the table at sisigaw ng: "hahaha nandito ako!". what a character. credit din to my school who ignored his eccentric behaviour and embraced his genius mind with open arms.

mr. sison's legacy lives on in us and in the school where he became a legend. we loved him and are proud of his notoriety. nabalitaan ko recently na namatay na pala siya. siguro umiikot na siya ngayon sa kanyang libingan dahil sa galit. paano ba naman eh papalitan na ang pangalan ng mapua institute of technology into "malayan colleges".

'tanginang banat yan.

hindi na pala mapuan ang tawag sa amin - malayan na. packingsheet. ang isang kinaiinisan ko lang dito ay walang consultation na ginawa ang mga bagong owners tungkol sa issue na ito. may isang genius ata doon sa management na nag decide na basta basta na lang pwedeng palitan ang pangalan ng school. ayan tuloy, nagagalit na ang mga studyante, yung mga teacher at ang mga alumni. and they have a right to get mad. ano ang gagawin ninyo halimbawa kung gumising ka na lang isang umaga at nalaman mo na pinalitan na pala ng magulang mo ang iyong pangalan into "BULBULITO BAYAGBAG". di ka ba naman maiinis sa kanila. ganon din ang kaso rito. kung ako ang tatanungin kung ano ang solusyon dito, sasabihin ko sa kanila na ipasok na lang sa kanilang mga pwet ang pangalang "malayan colleges" at ibalik na lang ulit ang "maputa mapua institute of technology".

may isa ngang sira ulo sa egroup namin na nang suggest na compromise na lang daw. gawin na lang "MATUTINA INSTITUTE OF TECHNOLOGY". para instead na "malayans" ang itatawag sa amin eh "matutinians" na lang daw. BWAHAHA. kaya ikaw john, magsumikap ka!

Posted by jayd at 11:59 PM | Comments (42) | TrackBack

March 01, 2005

ETERNAL SPOTLESS OF THE SUNSHINE MIND

project engineer ako all throughout the 1990's kaya kung saan saan ako napupunta sa iba't ibang parte ng pilipinas upang magtayo ng kung ano anong mga planta. maraming mga pagkakataon na ang assignment namin ay nasa bundok. sa katunayan, ang picture na ito ng dalawang shaolin master na engineer na naka kung fu pose ay kinuha sa itaas ng bundok sa bacon, lalawigan ng sorsogon, bicol region. kasama ko ang aking kumpareng si constantino (ang pangalan ng napangasawa niya ay elena, i shit you not. kaya sikat sila pag may mga santacruzan). ang isang problema pag tumira ka sa bundok ay ang pag ligo. minsan naglalakad kami ng malayo sa paghanap ng water source. at malamig ang tubig sa bundok. parang galing refrigerator na halos umurong ang pototoy mo sa lamig.

nakakatawang balikan ang mga napagdaanan namin sa trabaho. ngayong medyo matanda na ako, iniisip ko kung ano ang nainom ko ng araw na ito at pumayag akong makuhanan ng ganito. nabasa na ba ninyo ang "lord of the flies"? isang grupo ng mga batang lalaki marooned in an island. left on their own, they start to manifest animalistic behaviour. sa tingin ko ay tutuo ito - tingnan niyo na lang ang nangyari dito. dalawang lalaking tumira ng matagal sa bundok. naligo isang araw ng naka brief, nakakita ng camera kaya biglang nag pose na parang mga shaolin monks. kundi ba naman mga sira.

Posted by jayd at 10:22 PM | Comments (65) | TrackBack

February 26, 2005

THE DIARY OF A WEEKEND HOUSE HUSBAND

dear mylabopmayn, matutuwa ka na naman sa akin. marami na kasi akong nagawa ngayong sabado and it's not even lunch time. una, nagpunta ako sa barberong malay para magpagupit. ayan, tingnan mo ang bago kong hairdo. bagay ba? huwag kang mag-alala mylab, buhay pa siya. pagkatapos magpagupit ay dumiretso ako sa turo-turo para mag brunch. nag order ako ng paborito nating chicken chops with rice. may nakatabi akong matanda na tingin ng tingin sa akin. na conscious tuloy ako at medyo nag dekwatro. mahirap na at baka bigla niyang dakmain ang betlog ko. dumiretso ako sa grocery after the meal. marami nga akong napamili. bigas, kang-kong, liempo at tatlong bote ng juice (na bininyagan kong juice ama, juice anak at juice espirito santo). naawa ako doon sa isang bata na nakasabay kong mamimili. medyo masikip kasi sa bilihan ng karne at sa pag-iwas ko sa mga tao ay nasiko ko sa ulo ang bata. tapos nung nagbabayad ako, bigla akong napabaling sa tindera. nasiko ko na naman ang ulo nung bata ng ikalawang beses. siguro nahihilo pa rin siya hanggang ngayon. pero nag sorry naman ako ng dalawang beses.

mahirap palang bitbitin ang limang kilong bigas at tatlong 2 liter bottles ng isang kilometro. nangawit ang dalawang kamay ko sa kakabuhat. to add insult to injury pa eh habang naglalakad ako ay nalaglag ang maluwag kong shorts. di ko naman agad naitaas dahil nga may hawak akong mga grocery sa dalawang kamay. tumingin agad ako sa kaliwa't kanan para alamin kung may nakapansin sa akin. parang wala namang nakakita dahil wala akong narinig na tumatawa. mahirap pala ang ginagawa mong pag grocery mylab: punong puno ng excitement. pakiramdam ko nga eh para akong action star sa isang pelikulang bumbay. o siya sige, bukas ko naman ulit itutuloy ang aking kwento. ingat ka na lang mylab at huwag mo akong alalahanin dito. everything is under control. lab U!

Posted by jayd at 01:04 PM | Comments (27) | TrackBack

February 24, 2005

MY LIFE AS A COCK COOK

dear mylabopmayn, ayan ang mga pinagagagawa ko habang wala ka. inaaliw ko ang sarili ko sa pamamagitan ng pagsaltik pag master ng mga gawain sa bahay. iniisip ko kasi, mas appreciated ko ang ginagawa mo kapag alam ko kung gaano kahirap ito. nauna na yung labada last week. ngayon naman ay cooking ng ina ko. nag grocery ako nung weekend at naghanda ng paborito nating breakfast - bacon strips (not too burnt), sunny side eggs, stir fried mushrooms, stewed tomatoes at white rice. lalo tuloy kitang na miss kaya nagpakabusog na lang ako tuloy ng husto. hayan, tingnan mo ang ibidinsya, halos malulon ko pati plato. pag uwi mo sa april, ipagluluto kita ng masarap na pagkain. tapos magkukulong tayo sa bahay ng mga dalawang araw para ma rape mo ako. lab U!

Posted by jayd at 06:31 AM | Comments (19) | TrackBack

February 19, 2005

MGA KASALUKUYAN

KASALUKUYANG NILALARO: ang pototoy ko. kaya puro kalyo nang kaliwang kamay ko eh. "Oddworld Stranger's Wrath" for the XBOX. walastic, nabighani ako rito. ang galing at bagay na bagay sa aking sick personality. sa larong ito, ikaw ay si "stranger", isang bounty hunter sa oddworld (na kung saan, ang mga inhabitants ay mga taong manok). kailangan mong hanapin ang mga wanted na mga characters all over oddworld to get enough bounty money for stranger's operation. ano ang parte ng katawan niya na ooperahan? di ko pa alam. wala pa ako sa kalagitanaan ng kwento sa game eh.

KASALAKUYANG BINABASANG COMICS: "Alias" 1, 2, 3 and 4 ni Brian Michael Bendis at Michael Gaydos. kwento ni jessica jones, isang superhero na nagsawa from being a superhero kaya nag decide na lang siyang maging isang detective. marami siyang hang ups sa buhay. her life is shitty, she sleeps with the wrong people, she drinks and smokes a lot at malutong pa siya kaysa sa akin kung magmura. my kind of hero.

KASALUKUYANG BINABASANG LIBRO: "Come away with me", edited by Sarah Macdonald. mga kwentong tambay ng mga australians all over the world. a great travel companion at ok para sa mga long flights. maganda ang mga storya - nakakatawa, nakakaiyak, exciting, may action at may drama. pampamilya na at pang sports pa. parang pelikula ni dolphy.

KASALUKUYANG PINANOOD: "Ray" ni Jamie Foxx. ang pelikulang ito na based sa buhay ng idol kong si ray charles. isa ito sa pinakamagandang pelikula tungkol sa musikero na napanood ko in a long time. sabi nga ni the artist formerly known as prince who is now known again as prince eh - "jamie foxx didn't just play ray charles. he became ray charles". yon na siguro ang ultimate tribute that you can give an actor. the DVD is even better dahil may mga extended footages at maraming mga extra goodies.

KASALUKUYANG PINAKIKINGAN: "Genius loves company" ni Ray Charles. nagkakape kami isang malamig na gabi nina jet at ate sienna sa isa sa mga starbucks malapit sa bahay nila sa los angeles. biglang nakita ko ito sa counter. sabi ko kay jet, bilhin niya at iregalo sa akin. which she did. the next week, this very same CD that jet got for me won a gazillon grammy awards. and with good reason. the music will take you to places you haven't been before. kung di ka fan ni ray charles and you want to sample his music, this would be a good place to start. get the CD and be captivated.

Posted by jayd at 02:21 PM | Comments (19) | TrackBack

February 16, 2005

My life has been a tapestry of rich and royal hue

home alone ako ngayon hanggang april (or possibly even may - araguy). mga two months din na wala si jet sa tabi ko. ang laki laki pa naman ng flat namin dito sa singapore. four rooms, one big hall at spacious kitchen... at isang kupal na kakalog kalog (ako yon). may pupunta naman once a week para gawin ang housework. pero ako pa rin sa pagluto (which i really enjoy) at paglabada (na hindi ko kabisado). spoiled kasi ako. all my life, mayrong mga nag aayos ng mga pangangailangan ko sa bahay habang ako'y naghahanap buhay. nung bata ako, ang mommy ko. nung nag-asawa naman ako ay si jet ang siyang naging house manager. bagay na gusto niyang gawin at siyempre ok na ok para sa akin. ang problema lang niyan ay pag dumarating ang mga pagkakataon tulad ngayon - dalawang buwan kaming hindi magkikita. oo, siguradong kakapal ang kalyo ko sa kamay kaya nagbaon na nga ako ng maraming lotion eh. pero actually hindi naman yon ang problema ko... ang major problem ko ay ito (sana ay matulungan ninyo ako rito): pag ang t-shirt mo ay puti tapos ang kwelyo niya ang dark blue, saan siya babagsak - sa puti o sa decolor?

Posted by jayd at 12:40 PM | Comments (26) | TrackBack

February 15, 2005

A question that sometimes drives me hazy: am I or are the others crazy?

katulad ng sabi ni tito rolly, pangkaraniwang mukha ko ito. in effect, inaayos ko lang ang sarili ko pag may kaharap na ibang tao at front ko lang yung guwapo kong mukha para sa mga bisita. this is also the face you see pag stressed out ako o malungkot. ganito ang mukha ko nang lumabas sa eropplano kanina. sobra sigurong jet lag. isa pa miss ko na ang mylabopmayn kong si jet na naiwan sa sacramento. ano ba yan - "jet" lag both literally and figuratively. di bale sandali lang naman. sana pag balik niya ang bumalik din ang dati kong anyo. may magkakagusto kaya sa akin kung ganito ang mukha ko? may kakausap pa kaya sa akin? what would you do kung may kumatok sa bahay ninyo na ganito ang mukha at sinabing - "sa department of health po ako nagtatrabaho. gumagawa kami ng survey tungkol sa condom at sa iba't ibang mga family planning methods. pwede po bang tumuloy?"

Posted by jayd at 06:28 AM | Comments (16) | TrackBack

February 04, 2005

Sometime, Someday, All the bridges and the bays. The summer days are gone. In fall, he'll call, the song...

unang gabi namin ngayon sa yunayted istet kaya puno na naman ako ng mga kwento tungkol sa mahabang flight from singapore to san francisco. puno ang eroplano na galing pa yata sa india at ang kukulit ng mga pasahero. may isang lola pa nga na nakipagsingitan at nakipagtulakan sa akin. sarap dagukan. hehe. pakiwari ko eh ang kakulitang ito ay parang yung mga bagong kaibigan ni sassy lawyer na mga plagiarist. kundi ba naman mga gago - sisirain ang mga pangalan nila by copying sassy's recipe for bopis. ang saving grace lang ng mahabang flight ay pagdating namin ng san francisco ay may nagaantay sa amin sa airport na kaibigan. thank you cathy for stopping what you're doing and dropping by to meet us. it meant a lot. si cathy ay si The Ca T - ang matagal ko nang idol na blogger. paborito rin siya ni manuel l. quezon trilogy dahil sa kanyang kakaibang sense of humor. isang malaking karangalan kaibigang cathy ang makaututang dila ka. napasigaw nga ako sa airport dahil ang pakilala ni cathy sa amin ay: "magandang hapon po, pwede ko ba kayong ma kidnap". first time kasi naming magkita - muntik pang nauwi sa atake sa puso.

narito kami ngayon sa monterey. dito kami nagpalipas ng gabi habang pababa sa sounthern california. enjoy kami ni jet dito. ok pala sa monterey peninsula - maganda ang scenery at para kang nasa maliit na paraiso. kung pwede lang tumira rito ng mas matagal. pero bukas ng umaga ay bababa na kami ng southern california para matulog sa pansitan ni ate sienna.

Posted by jayd at 12:29 PM | Comments (11) | TrackBack

February 03, 2005

THE CORINTHIAN

GENTLE READER: dear unkyel batjay, konektado po ito sa naunang nagtanong: ang narinig ko po sa mga matatanda sa atin, tawas daw ang pampabalik ng virginity or pampakipot ulit sa vagina ng bagong panganak. ewan lang kung true!

BATJAY: tawas? ang alam ko eh gamot yon sa anghit, hindi pampasikip. pero sige susubukan ko mamaya kung tutuo. maglalagay ako ng tawas sa pwet at tingnan natin kung magsisikip ang butas nito. siyempre tetestingin din natin kung pipito kapag umutot ako.

Posted by jayd at 08:06 AM | Comments (15) | TrackBack

February 01, 2005

WHEN STREAMS ARE RIPE AND FILLED WITH RAIN

june, she changed her tune.
july, she will fly.
august, die she must.
september, i remember.

october... um, october? hanggang september lang ang kantang "april come she will" ni paul simon, pano ba yan? ah basta.

november, araw ng patay.
december, pasko.
january, bagong taon.

8 months! packingsheet, 8 months na akong hindi naninigarillo. major milestone baby. and in honor of this day, i played the live version of led zeppelin's "Dazed And Confused" in my iPod while cycling to work. i swear to god, humaba ang buhok ko ng 2 inches by the time i got to the office. naghihintay na rin nga ako kung may sisigaw ng "sindihan na yan".

Posted by jayd at 06:53 AM | Comments (28) | TrackBack

January 31, 2005

The silicon chip inside her head gets switched to overload

lunes. pasok na naman. medyo na late nga akong nakarating sa opisina. ang tagal ko kasing naghintay bago ko na feel na umupo sa trono. morning ritual ko kasi yan at hindi ako comportable pag hindi ako na ebs sa umaga. impak, ang magandang tanong pag nakita mo akong mainit ang ulo ay "kulang ka ba sa sex?" "hindi ka na naman natae ano?"

nung boss-abos pa ako sa pilipinas, karamihan ng mga tao ko ay mga 20 something people na out of college. mga galit sa pera dahil ngayon lang nagkasweldo at mahilig sa labas. para sa kanila, isa lang ang policy ko about absences and i drill it into their heads sa first day of work. with drama epeks pa siyempre, to emphasize the point... "ok lang sa akin ang mag absent kayo if you are sick. just give me a call at tabla na tayo. PERO... never EVER go on sick leave on a MONDAY at ang dahilan mo ay Diarrhea. sa ibang araw na kayo magtae, huwag lang lunes".

sa experience ko kasi, LBM ang pinaka lame na excuse for not going to work on mondays. minsan kasi sasagad ng gimmick sa weekend. iinom at magpupuyat na akala mo eh wala nang bukas, tapos di makakabangon ng lunes at idadahilan sa boss ay LBM. i know. ginagawa ko rin kasi yan nung araw kaya alam ko. hehe.

Posted by jayd at 12:00 PM | Comments (22) | TrackBack

January 23, 2005

BAD SNEAKERS AND A PINA COLADA MY FRIEND

TIP OF THE WEEK: kung gumagamit kayo ng firefox sa pag browse ng internet (and you should if you haven't) then it makes sense to visit chin wong's "digital life" site para makakuha ng tips on how to tweak firefox and make it run even faster. sinunod ko ang mga instructions sa site niya na parang utu-uto and i shit you not, talagang bumilis. pakiwari ko eh parang uminom ng speed ang aking PC. at before i forget, eto nga pala ang isa pang importanteng tip: huwag na huwag ninyong pagsasamahin ang glue at eye drops sa cabinet. bakit kamo? eto basahin ninyo ang balita galing england: "A grandmother ended up in hospital when she confused her eye drops with superglue." ang sabi sa report eh nagdikit daw ang pilik mata ni lola. gusto kong matawa pero hindi ko magawa.

STEELY DAN POGI POINTS. nalaman ko rin na chin is a big "steely dan" fan na tulad ko. and like a friend informed me - people who like steely dan are normally cool people. i agree. nakakatawa nga, kasi etong nakaraang dalawang linggo, i've stumbled upon a few fans - siyempre nariyan na ako at si jet. then there's tito rolly. tapos nariyan din si celia kusinera at si mrs. P. that's six cool people right there. hehehe. litmus test ba ang music taste sa measurement ng coolness? mahilig ako sa musika kaya oo siyempre, isa ito sa aking coolness metrics. case in point: kahapon bumista kami sa condo nina jenn at amor. bukod sa nakakatawa at pleasing na mga personality, napansin ko na panay ang lapit nila sa music player para palitan ang musika to set the mood of our conversation. tumaas tuloy ang "coolness" points nila sa aking scoresheet.

RESTAURANT OF THE MONTH. kung mahilig kayo sa mga spicy food na tulad ko at ok lang sa inyo na biglang ma ebs dahil sa sobrang anghang ng pagkain, punta kayo sa samy's curry house. kilalang kilala ito sa singapore at sira ulo ang mga waiter dito. kumain kami ng dinner kagabi at gusto ata nila akong maospital na naman. sabi ko nang "no more, no more" eh salin pa rin ng salin ng ulam ang mga smegmatic na waiter. ayun, dami ko tuloy nakain. ang sarap kasi, pakingsheet. one of the best curry restaurants in singapore. eh na feature pa nga sila sa new york times. not bad for a hot and not so fancy place ano?

Posted by jayd at 03:41 PM | Comments (21) | TrackBack

December 17, 2004

YOU KNOW IT'S BEGINNING TO LOOK A LOT LIKE CHRISTMAS WHEN...

1. ...your friends surprise you with gifts. lumabas na ang christmas gift na templates ng ninang kong si ate sienna kay mylabopmayn jet. para makita ito, punta kayo sa bagong poetry site ni jet called di-VERSE-ified. tapos bisitahin na rin ninyo ang bagong layout ng kanyang My Life... A Cup of Deja Brew site. may poetry site rin ako kung gusto ninyo ng mga tulang nagwawala - ngyehehe.

2. ...you come face to face with midgets. may nakasabay akong mag-asawang unano sa train kahapon. ang suspetsa ko ay kasali sila sa russian circus na narito for a christmas show. it was really weird: tinitingnan ko ang mag-asawa and my head was going left-right-left-right and all the while they had this silly grin. and pakiramdam ko nga ay para akong nasa loob ako ng pelikulang... ano na nga ba yung ginawa ni spielberg na ghost story - ah, putragis!

3. ...there's more advertising than news in the newspaper. nabigatan ako sa dyaryo ngayong umaga... kaya pala. mas makapal ang shopping guide kaysa doon sa actual news paper... 188 fucking pages for the guide alone, i shit you not.

4. ...elevator muzak starts getting into your nerves. malapit na akong maghurumentado. isang isa na lang beses na makarinig ako ng kenny g special christmas saxophone piped in music sa elevator or sa mall and i will snap. dapat gulpihin at ipako sa krus ngayong pasko ang mga nagpapatugtog nito. gardemet.

5. ...you find out that santa is realy and that he is a drug pusher. dalawang lalaki na naka damit santa ang nahuli ng mga pulis na nagbibigay ng mga regalo sa isang slum area ng brazil. may nakita kasing marijuana doon sa loon ng mga kahon. sabi na nga ba pusher yang si santa otherwise why would he call attention to himself and dress in that bright red costume. he really looks like a pimp, if you ask me.

6. ...even public transportation have santa hats. nilagayan nila ng mga malalaking santa hats ang mga bus sa singapore. tapos may mga snow making machines na nakakalat sa orchard road. akala ko nga, nataihan na naman ako ng ibon... talsik lang pala ng fake snowflakes.

7. ... bloggers return from their hiatus. muli na namang bumalik ang isa sa mga idol bloggers ko. check out mark's click mo mukha mo. excellent writing, intelligent, funny, cool and so pinoy.

8. ...long lost friends suddenly show up from nowhere. nag text sa akin ang kumpare kong matagal ko nang di nakakausap. dadalaw raw sila sa bahay namin sa pasko kasama ang inaanak ko. pwede na ba ang aguinaldong 20 pesos? nung bata ako, 20 pesos din naman ang binibigay ng mga ninong/ninang ko sa akin.

9. ...you've been dreaming about it and it's suddenly here - it's your last day in the office for the year 2004. huling araw ko na nga ngayon sa opisina. wala na akong ganang mag trabaho at panay lang ang sagot ko sa mga email habang hinihintay ang alas singko y medya. mangulangot na lang kaya ako?

10. ...you've been dreaming about it and it's suddenly here - you wake up one day and it's time to come home. uuwi na kami bukas sa pilipinas for our annual christmas break. mahahanginan na naman ang betlog ko ng malamig na simoy ng hangin sa antipolo.

Posted by jayd at 09:48 AM | Comments (14) | TrackBack

December 15, 2004

Not everything that can be counted counts, and not everything that counts can be counted

gumagawa si jet ng maikling bio para sa PINOYEXPATS ni melissa. medyo complicated pala ito. ano ba ang dapat ilagay na qualifications sa bio to describe yourself in the shortest possible way? ang identification mo ba as a person ay dictated ng career? hobbies? pamilya? kung pag-iispan mong talaga, very interesting pala ang thought process involved sa pag-gawa nito. kung ako ang gagawa ng bio, eto ang isusulat ko:

jay has been a systems engineer all his life but all he ever wanted was to become a shepherd or a lighthouse keeper. he is left handed and is partially color blind. his wife jet adores him so much because he is good looking and doesn't spill his food when he eats... most of the time. he loves to take a bath although there are times when he forgets to brush his teeth. he is always sleepy but sometimes he is hungry.

jet has gone from nursing patients with heart ailments to managing a value-added telco service sales team, Now she's a stay-at-home wife to her husband, jay, in singapore. asked how she would describe the twists and turns of her career track in one word, she calls it progress. jay loves jet so much because she is loving, caring and has a very hearty laugh that could be heard miles away. she also loves his corny jokes and doesn't flinch when he farts, even if he farts under the covers.

even after 13 years of marriage, jay and jet still have a great sex life, much to the discomfort of their neighbors.

Posted by jayd at 12:48 PM | Comments (22) | TrackBack

December 02, 2004

THE BEST BLOGGER FOR 2004? AYOS!

GENTLE READER: dear unkyel batjay, balita ko nataihan ka ng ibon during lunch yesterday. napanood mo ba yung ibong adarna? pasalamat ka at hindi ka naging bato.

UNCLE BATJAY: gagi ka talaga gentle reader. wala namang ibong adarna rito sa singapore. kung mayron man, kailangan ay makatulog ka muna bago ka maging bato. pero alam mo, tama yata ang kasabihan: pag may tumae sa iyo na ibon ay may darating sa iyo na swerte. nalaman ko ngayon na nanalo pala ako ng "THE BEST BLOGGER FOR 2004" sa philippineblogawards. muntik na akong maihi sa harap ng computer nang mabasa ko ito. buti na lang at napigilan... baka masapak kasi ako ni jet. ayaw niyang nagkakalat ako sa bahay eh. doon po sa organizers ng award na ito, maraming salamat po sa inyong lahat.

alam ko mas maraming mas magaling sa akin kaya di ko inaasahan na manalo ng award ang pagsusulat ko. pero, hayaan nyo akong mag speech: i want to thank my parents for giving me baon. i want to thank god for making me pogi and most of all, for giving me a nice looking penis that i play around with sometimes. i want to thank my wife jet for loving me in spite of my eccentric behavior and for always being by my side all these 13 years. i also wish for world peace! (sabay kaway na parang miss universe)

Posted by jayd at 04:18 PM | Comments (43) | TrackBack

December 01, 2004

Sing, burn, flee, like a belfry at the hands of a madman

ngayon ang sixth month anniversary ng paghinto ko ng paninigarillo. i had my last stick, the day i entered the hostpital for an appendectomy (i had a ruptured appendix and i almost died, the doctor dramatically said). siguro daw dahil sa sobrang ginamit na anaesthesia kaya ganito ako karetarded. bilang celebration sa aking 6th smoke free month ay bumili ako ng isang kahang winston nag lunch kami sa labas ng mga kaopisina ko. kumain kami ng masarap na chicken rice sa dover road (sikat ito sa singapore). presko rito dahil malakas ang hangin at sa ilalim ka ng malalaking acacia nakaupo. medyo minalas nga lang ako dahil nataihan ng ibon ang kamay ko. tanginangyan. buti na lang tapos na akong kumain, kundi baka kung ano pang kahihiyan ang nangyari. wala namang nakapansin kaya dahan dahan kong nilagay ang kamay ko sa ilalim ng lamesa at pinunasan ko ng bimpo. iniisip ko na lang, sign ito from heaven. sana lalo akong swertehin dahil dito. taya kaya ako sa lotto?

Posted by jayd at 04:16 PM | Comments (29) | TrackBack

November 28, 2004

Charades, pop skill, water hyacinth, named by a poet, imitation of life

eto na naman ako with my weekend listahan ng musika, libro, pelikula at laro. mga kalipunan ng mga ek-ek na gusto kong i-share. isa isahin natin sila:

SONG OF THE WEEK: "imitation of life" by R.E.M. isa na namang paboritong kanta galing sa isa sa aking paboritong grupo. masaya ang kantang ito at pwede mo itong patugtugin kahit saan. ako nga, pinapakinggan ko ito pag nagluluto ng weekend breakfast namin ni jet.

KASALUKUYANG NILALARO: ang toto ko. bwahaha. seriously, "HALO 2 Limited Collector's Edition". ang galing talaga ng game na ito. editor's pick sa lahat halos ng mga reviews. yes virginia, the master chief RULES.

MGA PELIKULANG INTSIK: sale ngayon sa HMV singapore ang dalawang china related na pelikula kaya nabili ko ito ng wala sa oras. bernardo bertolucci's classic "the last emperor" and wong kar-wei's recent masterpiece "2046". both should be good weekend movies at highly recommended. rewatching the last emperor now, i appreciate the film even more dahil nalibot na namin ni jet ang forbidden city.

KASALUKUYANG BINABASA: three graphic novels at the same time. isa sa pagtulog, isa sa banyo, isa habang nakaupo sa train. hehehe.

"Y-The Last Man, BOOK 4". what the blurb says: "in the summer of 2002, a plague of unknown origin destroys every last sperm, fetus, and fully developed mammal with a Y chromosome - with the exception of amateur escape artist Yorick Brown and his surly male helper monkey ampersand". what a great read.

Lucifer Vol. 6 Mansions of Silence. what the blurb says: "The sixth collection of the hit series from the world of THE SANDMAN. the strange crew of Lucifer Morningstar voyages on a ship made of dead men's nails in search of the soul of Elaine Belloc, the daughter of the Archangel Michael and the girl who gave her life to save Lucifer's." - ang storya ay tungkol sa demonyitong tulad ko kaya OK.

neil gaiman's 1602 - . what the blurb says: "1602 is significant in uniting two worlds: that of the Marvel Universe of super-heroes, all with their own history, and that of Neil Gaiman, who brings to the project literary respectability as well as his revered writing skills. In both comics and novels, Gaiman maintains a considerable readership tending towards the intelligent young and willing to embrace clever takes on marginalized media, such as comics, and genres, from fantasy to super-heroes.." - maganda talaga basta si gaiman.

ayan, kung may oras kayo to waste on a weekend, imbis na mangulangot ay subukan ninyo ito.

pahabol na tsismis: ang tagal ko na silang pinakikinggan pero ngayon ko lang nalaman na bading pala si michael stipe. well, who gives a fuck if he's gay. it doesn't change anything. i still love their music. kaya, more power to him and to the group.

Posted by jayd at 10:01 AM | Comments (2) | TrackBack

November 27, 2004

BAKA MAPANIS YAN

eto ang hitsura ng sinkit na pango na galit sa mundo na lalaking nangungulangot. ang cute ko no? pero kahit ganyan ang mukha ko, malaki naman ang ano ko... butas ng ilong.

ANG PATULOY NA ISTORYA NG PAGBIBISIKLETA: i did 22 kilometers this morning. not bad considering na lumabas ako sa bahay ng medyo late na. nakakatamad magbisikleta pag mainit kasi madali kang mapagod at ang lakas makaitim ng sikat ng araw dito sa singapore. kaya eto, kutis betlog na naman ako. pag ganitong mainit, nagpupunta ako sa "old tampines road". this is one of favorite trails kasi tree lined ang stretch na ito. kaunti lang ang nagdadaan kaya pwede mong makalimutan, kahit sandali, na nasa singapore ka. kanina nga, ini imagine ko na nasa loob ako ng UP diliman campus, galing ng antipolo at dadalaw sa mga parents namin sa novaliches. sinabayan pa ng "mandolin rain" ni bruce hornsby sa aking iPod. perfect.

Posted by jayd at 06:28 AM | Comments (16) | TrackBack

November 22, 2004

ZEN AND THE ART OF BICYCLE MAINTENANCE

dalawang araw na akong nagbibisikleta papasok sa trabaho. so far, ok naman. mabilis akong nakakarating sa opisina at maaga akong nakakauwi. nakakatipid ako ng pera at mas healthy pa. pakiwari ko, mga 6 months pa, pwede na talaga akong maging star performer sa gay bar. parati kong sinasabi ito - biking is exhilarating. pero bukod dito, binibigyan ka pa niya ng chance na mag reflect. this is important kasi ang dami mong bullshit na natatanggap as you do your work and the time spent alone to think clearly is precious. ito ang listahan ng mga natutunan ko habang nagmumuni-muni pag nagbibisikleta...

1. makakalulon ka ng insekto pag nagbisikleta ka na nakabukas ang bibig.

2. always treat every story you hear (especially the heart warming stories) with a grain of salt

3. hindi masarap ang hotdog dito sa singapore

4. bago ka umalis sa umaga, siguraduhin mo na hindi bukas ang iyong zipper.

5. hindi pwedeng mangulangot pag nagbibisikleta

6. more often than not, you will loose money in get rich quick schemes... UY, tongue twister. say this a hundred times: "get rich quick schemes, get rich quick schemes..."

7. huwag kang utu-uto (in english: don't be gullible's travels)

8. mas reckless ang mga malay drivers kaysa mga intsik

9. if you think that something is too good to be true then it probably is not

10. pag pinara ka ng magandang babae, yung taxi sa likod mo ang kinakawayan niya at hindi ikaw.

11. pag magtitimpla ng kape, tikman mo muna yung white grainy crystals at baka ito ay asin.

12. masarap gulpihin ang mga bumbay na driver dahil mayabang silang magmaneho

13. pag medyo sikat ka na, maraming gagawa ng paraan para ikaw ay mabaduy.

14. mas magaling na singer si nora aunor kaysa kay vilma santos pero mas magaling na artista si ate vi.

15. madaling mahalata ang mga may "crab mentality" dahil tagilid silang maglakad

16. may dahilan kung bakit "bad breath" ang tawag sa bad breath

17. bull durham: "...Sometimes you win, sometimes you lose, sometimes it rains.' Think about that for a while"

18. maganda ang pelikulang "the incredibles"

19. masarap maligo

20. pag umutot ka habang nagbibisikleta, hindi mo ito maaamoy.

21. paano ba malalaman kung may lagnat ang demonyo?

22. although parehong masarap, hindi pwedeng maghalo ang ben and jerry's at saka bagoong.

Posted by jayd at 09:45 AM | Comments (36) | TrackBack

The first cut is the deepest, baby I know

rite of passage ng halos lahat ng mga lalaking pinoy ang magpatuli. o sige, isama na rin natin ang mga sister natin na bading dahil tinuli rin naman siguro sila. kadalasan ang schedule ng tuli ay during summer vacation, ie, the months between march and june. it is a long enough vacation para gumaling ng husto ang sugat na dulot ng pagputol ng balat (foreskin) at ng pagtahi. masakit ba ang magpatuli unkyel batjay? ang nagtuli sa aming mga magkakaibigan sa novaliches ay ang aming neighborhood doctor na si dr. paras. may anesthesia kaya hindi masyadong masakit. i would say uncomfortable. i can still remember everything that happened during that day, 27 years ago. packingsheet ang tagal na pala! yung subdivision namin ay nahahati ng tullahan river, at ang kabila ng neigborhood namin ay literally bulacan. nung 1970's, probinsya pa talaga ito kaya ang mga kaibigan namin sa kabilang ibayo ay tinuli by "place your dick in the chopping block, hit it with an itak, sabay talon sa ilog" method. ang problema ay napaka unreliabe nito dahil hindi doctor ang gumagawa ng procedure (nagkakatay ng baboy ang nagtutuli? hindi naman siguro) at hindi sanitary kaya malaki ang posibilidad ng infection (pangangamatis ang tawag namin dito) or much worse maaaring ikaw ay maging "sungaw". sa mga hindi nakakaalam, ang sungaw ay titing tinuli na bumalik sa pagkasupot. mayron mga kapitbahay kaming taga bulacan side na tinuli ng itak na naging sungaw. dumadayo pa sila sa amin para ipa-repair kay doctor paras. naawa nga ako sa kanila kasi alaskado sila ng husto. katulad ng supot, masakit masabihan ng sungaw.

Posted by jayd at 12:32 AM | Comments (26) | TrackBack

November 11, 2004

What's the Frequency, Kenneth?

nung bata ako, tinanong ko sa mommy ko kung saan ako nanggaling... dinala ba ako ng stork? hindi raw. lumabas din ba ako sa pinagbiyak na kawayan tulad ni malakas at maganda doon sa himlayang pilipino? hindi rin daw. eh saan? sabi niya - galing daw ako sa puwet niya. bigla akong natahimik at hindi nakaresbak.

Posted by jayd at 12:40 PM | Comments (20) | TrackBack

November 04, 2004

IHI NG BUTIKI

umiihi,
ang butiki
hinuli,
ng pasmadong hikain
kinain.

iniimibtahan ko kayong dumalaw sa aking bagong website - ANG MAKATANG HILAW. ang poetry website na ito ay pang complement sa aking website ng mga awitin. kaunti na lang sigurong bagong skills training ay pwede na talaga akong tawaging "renaissance boy" tulad ni ate mona. iniisip ko nga, mag-aaral akong kumain ng apoy at saka susubukan ko ring matutong magsampay ng batong buhay sa aking betlog.

Posted by jayd at 05:12 PM | Comments (16) | TrackBack

October 14, 2004

THE MORNING IS FULL OF STORM IN THE HEART OF SUMMER

GENTLE READER: dear unkyel batjay, ang sabi po ng matatanda - ang allergy daw sa shrimp/prawns ay nanggagaling daw dun sa itim na vein that runs through the back of the spine of the shrimp. so pag-inalis daw yun, pwede mo na itong kainin. kaya lang ang hirap namang gawin nun sa alamang o hipong tanga, ano po? hehehe. nagmamahal, gentle reader

UNKYEL BATJAY: dear gentle reader, ang recommended daw na gamot, kung sakaling magka allergy ka dahil hindi mo natanggal yung itim na vein that runs through the back of the spine ng alamang, ay dilaan mo raw ang kili-ikili ng langaw. at least, yan ang sabi ng kaibigan kong doctor na sira ulong katulad ko. hope this medical tip helps.

Posted by jayd at 06:04 AM | Comments (21) | TrackBack

October 13, 2004

The great roots of night grow suddenly from your soul, and the things that hide in you come out again

habang sinusulat ko ito. kasalukuyan pa rin akong nasa gitna ng aking "the great singaporean shrimp allergy attack". ewan ko ba kung saan ko ito nakuha. hindi naman ako nakatikim ng hipon nung lunes. although nakasubo ako ng ilang pirasong manggang hilaw na may bagoong during last saturday's dinner with eder, leah and helen. siguro yun ang dahilan. pero napaka arbitrary naman. nung isang buwan, nag ulam pa kami ng kare-kare at ang dami kong nakaing bagoong. hindi naman ako simumpong. siguro may masamang feng shui na nangyari: baka mali ang ikot ng plato, o kaya iba ang korte ng tinidor na pinangsubo ko kaya ako kinakati. baka naman may natuwa sa akin at na usog ako? if so, kailangan akong malawayan.

at talaga namang napakahirap abutan ng allergy attack. in my case, it takes a week before the allergy finally runs its course. during this time, lahat ng parte ng katawan ko ay kakatihin. and yes virginia, kasama na roon ang kati ng betlog. one time it's your entire arm that's itchy tapos lumilipat na parang virus sa paa. random itong nangyayari na palitapat lipat sa kung saan saan. parang science fiction na story ano? reminds me tuloy of the michael crichton book called "PREY", kung saan isang swarm na micro-robots ang sumanib sa katawan ng mga characters sa novel, transforming them into beautiful people with attitude problems. hmmm... marahil ito na rin ang dahilan ng bigla kong pagka gwapo lately.

Posted by jayd at 12:42 PM | Comments (26) | TrackBack

September 25, 2004

HOUSTON, WE HAVE A PROBLEM

nung bata ako, pangarap ko talagang maging astronaut. nagsimula ito nang isama ako ng daddy ko sa basa air base sa pampanga. ito ang tahanan ng "blue diamonds", ang aerobatic team ng philippine air force. ang gusto ko talaga ay maging unang astronaut ng quezon city. pero obviously, di ito natuloy. ako'y tumanda at lahat ng mga panaginip ng pagkabata ay sumama na kay puff, the magic dragon. now, i am 38 years old and a member of a travelling circus. tomorrow, i will fly to manila for a show - i will figuratively eat bubog, climb walls and walk through fire. it's not a bad life really. enjoy nga ako sa ginagawa ko. di man ako naging astronaut - nagkaroon naman ako ng magandang pamilya, magandang buhay at nariyan si jet na kasama kong tatanda. lahat ng mga iyan ay di ko pagpapalit sa outer space. isa pa, i could never pass the physical exam dahil ako'y color blind. maraming salamat nga pala kay polo for making this photo. you don't know how happy you made me, o mandy - kahit halatang bike helmet lang ang suot ko.

Posted by jayd at 03:17 PM | Comments (21) | TrackBack

September 23, 2004

THE MEASURE OF LOVE, IS TO LOVE WITHOUT MEASURE

sinukat ko ang boobs ko dito sa opisina... 43 inches. ang laki ano? pag nag t-shirt nga ako, bakat ang nipples ko na parang si maria sharapova. lalo na pag malamig. hehe. bakit ko na ito nabanggit? kailangan kasi ang sukat ng malusog kong dyoga para sa bike t-shirt na inorder ko sa opis namin sa california. maiba ako: ginagamit pa ba ang salitang "dyoga" ngayon sa mga usapang pinoy? di ko na ito masyadong naririnig. nung araw kasi, ito ang slang word for "breast" at may joke pa nga na associated dito:

flat chested = walandyo
medium sized = medyo
big whopper boobs = mountain dyo

nung high school, mayron kaming school mate, ang apelyido niya ay "casuso". he was the best trumpet player in the school band. nakakaawa siya kasi ang tawag sa kanya ng buong school ay "cadyoga". ang panunuksong ito went on for one whole year at malimit mong maririnig ang mga sigaw na "hoy cadyoga, mag bra ka naman", lalo na pag nagtotorotot siya. sometimes it gets really bad: "hoy casuso, ikamusta mo kami kay capekpek". then nagulat na lang kami isang araw nang malaman naming legally siyang nagpalit ng apelyido. yung "casuso" ay naging "casus" na lang. we had no choice, from that day onwards, ang naging tawag namin sa kanya ay "cadyog".

Posted by jayd at 06:44 PM | Comments (34) | TrackBack

September 18, 2004

CENSORSHIP AND THE XBOX

isa sa mga kinhihiligan ko lately ay ang pagjakol paglaro ng XBOX. pinalagpas ko ang gameboy at playstations 1 and 2. but i finally succumed to the temptation dahil na-impress ako ng husto nang nakita kong naglalaro sina jet at leah a month ago. ibang klase na talaga ang mga games ngayon. ang layo na ng narating ng gaming console from my days playing "pacman" using our old beloved atari 2600 nung way back 19-something kopong kopong (tangina ang tanda ko na). even prior to that - na addict din ako sa mga lumang arcade games tulad ng "pong", "space invaders" at "night driver". dinadayo pa namin nung araw ang fiesta carnival sa cubao o kaya ay harrison plaza para lang makalaro. tapos nga pala - there was nintendo's "game and watch". hehe. paborito ko yung "parachute" at "octopus". teka nga, nasesenti na naman ako. di na siguro alam ng mga nagbabasa nito kung anong mga pinagsasabi ko. hehe. anyway. back to the xbox...

dito sa singapore, number 1 na ang XBOX dahil sa over the top marketing campaign, malaking discounts at dahil na rin sa availability ng online gaming through "Xbox LIVE". i love the great graphics ng XBOX. ok ang response at ibang klase ang dolby sound. ang mga paborito kong laro? "Tom Clancy's Splinter Cell Pandora Tomorrow" and "Prince of Persia: The Sands of Time". at the moment - i am also eagerly awaiting for the release of "Doom 3" and "Halo 2". i am also looking for Rockstar Games' "Grand Theft Auto" (gusto ko yung special edition na double pack - banned kasi rito sa singapore. tangina talaga) - so can anybody please tell me kung saan ang bilihan sa manila ng mga Xbox games?

isa lang ang ayoko sa XBOX - yung mga regional restrictions. kung sino man ang naka-isip ng ganitong standard sa gaming consoles ay sana tubuan siya ng betlog sa noo. dito sa singapore NTSC-J (for japan) ang ginagamit na standard. ibig sabihin i cannot use the games coming from the US (unless i have my box tweaked - which i will probably do once the warranty expires). at isa pang nagpapalimit ng gaming experience dito ay ang out of this world censorship laws ng singapore. para sa akin ay bordering on weird.

por eksampol: i can buy a game here where the objective is to shoot and murder as many people as you can without any problems. but, i cannot get "The Simpsons: Hit & Run" because some wiseguy got offended by homer simpson's "damn you's". weird. ok na ang singapore ngayon in general - lately mas marami nang mga "freedoms", in terms of films and tv shows. sana ma extend din ito sa gaming. ang pinaka-ayoko pa naman sa lahat ay mayrong isang committee na nagde-decide kung ano ang dapat kong panoorin at gawin.

Posted by jayd at 12:23 PM | Comments (19) | TrackBack

September 13, 2004

LAUGHING LIKE CHILDREN, LIVING LIKE LOVERS, ROLLING LIKE THUNDER UNDER THE COVERS

ngayon ang ikatlong anibersaryo ng blog ko. tatlong taon na pala. parang kailan lang ay para akong tatanga-tangang bagong salta rito sa singapore. ngayon ay umasenso na ako: tatanga-tanga na lang at hindi na bagong salta. sobra kasi ang lungkot ko during my first two months at sinimulan ko ang blog na ito para gawing outlet. bilang celebration (of sorts), nagpunta kami ni jet sa bintan island during the weekend. kasama namin sina leah at eder (maraming salamat sa inyo ulit. it was a special weekend). naku! napakasaya. dahil sikat sina leah sa bintan, kung ano anong mga upgrade ang nakuha namin. por eksampol, binigyan nila kami ng sariling three bedroom villa near the beach. at saka... ang daming itlog doon. prinito, nilaga at oo virginia - mayron ding may pulbos. naka dalawang sunny side ata ako at saka isang napakalaking omelette during breakfast. egg heaven, i tell you. CLICK HERE to view the web album. makikita ninyo ang utong ko sa mga litrato kaya huwag ninyo akong isumbong sa MMDA.

Posted by jayd at 12:00 AM | Comments (41) | TrackBack

September 06, 2004

SIR, ANONG GUSTO NYO SA ITLOG NYO? NILAGA? PRINITO? O MAY PULBOS?

alleluiah, dear braderensister. ayon sa aking computation (based on the facts, which cannot be denied). by the power of grayskull, today is my 100th day na hindi nanigarillo. patawarin nyo na ang pagyayabang ko. i have been a smoker for more than 20 years and pakingsheet i am so proud of da pak na nakahinto ako. through sheer guts and determination (not to mention da help of a beriberi labli en byutipul wife), i have stopped. kaya isuot na natin ang ating mga maingay na amerikana at iwagayway na po natin ang ating mga puting bimpo, braderensister, at sabay sabay nating isigaw - SEKSI!

teka lang... we interrupt this pagyayabang with another breaking news story: SINGAPORE - follow up po ito sa kasalukuyang island wide egg shortage. gusto ko lang i-balita sa inyo na mayron nang itlog dito sa singapore. kaya lang by reservation in the morning. da trabol you have to get into just to get eggs. anobayan? gigising ka pa ng maaga at pipila. pwede bang itlog na lang ng butiki? ANG BALITANG YAN AY HATID SA INYO NG BIRCH TREE HOLLAND POWDER MILK, ANG GATAS NG DALAGANG INA! di-dit-dit-dit-dit-di-dit (morse code na sound epeks gamit sa pagbalita)

Posted by jayd at 12:04 PM | Comments (38) | TrackBack

September 02, 2004

NOW HERE I GO AGAIN, I SEE THE CRYSTAL VISIONS

mayron akong recurring dream lately tungkol sa paninigarillo. sa panaginip ko, nakaupo ako sa isang tabi, kakatapos lang kumain at enjoy na enjoy sa kakahitit. siguro, it's my subconscious working overtime on my craving. i haven't had a smoke since may 30. ako'y proud diyan sa record ko at pakiramdam ko, napaka healthy ko nang talaga. but i really do miss it. all things considered though, ok na rin ngayon. at least, mayron pa rin akong paraan para makapanigarillo - kahit sa panaginip lang.

eto pang isang panaginip ko (disisatrustori-ayswertugad). tungkol naman ito sa pagsakay sakay ko sa train. hindi ito tungkol sa pangungulangot this time. sa panaginip ko: nakatayo ako sa isang punong puno na train. sa isang stop, biglang may sumakay na buntis. eh, ever the gentleman, bigla raw akong napasigaw ng (tatagalugin ko na lang para mas maintindihan):

batjay: "hoy, magpaupo naman kayo. may buntis na sumakay sa train"

buntis: "taratado ka talaga. hindi ako buntis"

batjay: "naku sorry po. FALSE ALARM ladies and gentlemen, stay in your seats and don't panic. hindi raw po siya buntis".

after that brief scene - i laugh out loud and then fade to black na parang sine. tapos bigla akong nagising nang nakangiti. THE END. di ko alam kung saan galing yung eksena sa panaginip ko. perhaps sa lumang mga comedy skit from some long ago sitcom. or perhaps kwento ng barkada nung time na masarap makipag bidahan after dinner doon sa paboritong tambayan sa novaliches.

Posted by jayd at 10:23 AM | Comments (14) | TrackBack

August 29, 2004

A WORLD THAT BECKONS LIKE A LIBERATION

there's a certain magical quality when you come home in a bicycle at two o'clock in the morning. your legs are aching after a four hour road trip around the island but you're still pumped up. you're so happy that you don't want the day to end just yet. you still want to go out and cruise till sunrise. but you really can't because you already stink and the shower beckons.

ayos ba? matagal ko na kasing gustong sabihin yung phrase na "there's a certain magical quality" sa blog kaya sinimulan ko ang entry na may pa-ingles-ingles ng kaunti. hehehe. pilit ko lang i-romanticize and balakang kong masakit. sumama kasi ako sa isang bike trip kaninang madaling araw, kasama ang mga ilang native bikers ng singapore. first time ko itong mag long trip by bike. medyo apprehensive nga ako at first kasi di ko sigurado kung kaya ko dahil ako'y 39 na and an ex-smoker (who smoked for more than 20 years if i might add). pero nakaya ko. bwahahahaha. apat na oras na pagbibisikleta. packingsheet, nakaya ko. ayamso beriberiprawd opmayselp.

paano ba ako nasama sa biking group na ito? kung naalala ninyo, nag upgrade ako ng bike 2 weeks ago. may grupo ng bikers ang shop na binilhan ko. pag bumili ka ng model that is of a certain quality and price, aayain kang maging member ng club nila. ganon nga ang nangyari sa akin. may kasamang handshake at invitation to join after binigay sa akin ang resibo ng bisikleta ko. they meet every saturday evening around 9:30 PM sa whitesands mall. kung familiar kayo sa pasir ris area, this is the mall right beside the train station.

mga 15 kaming bumyahe kagabi. tatlong malay, labingisang intsik at isang cute na pinoy (ako yon! ngyahahaha!). teka lang ha: 3+11+1 = 15... tama. hehe. sinisigurado ko lang ang pagbilang. engineer ako at nakakahiya ang magkamali sa aritmitik. heniwey, mababait sila at inalalayan ako ng husto. mayron parating naka trail sa akin (ang pinakabagong member at pinakamabagal). dalawa sa grupo namin kagabi ay babae at iniwan ako ng dalawang bruha, as if they were saying: "eat my dust, you male pig that is called a 'boar' in english". hekshuli, nakakasabay naman ako. lalo na pag sa patag na lugar. pero gardemet, hingal ako (to the point of near exhaustion dokleng epeks) pag paakyat ng mga flyover. di ko alam kung dahil sa age or dahil mas maganda ang quality ng bike ng mga kasama ko. perhaps both. yung nag-aalalay nga sa akin eh around $3000 daw ang halaga ng bike niya. sabi ko sa english eh: "putangina, kamahal naman. ano bang pedal niyan? ginto?" (or words to that effect).

all in all, enjoy talaga ako. at hindi ako nagbibiro: there is a certain magical quality. perhaps it's the exhilaration of cruising the deserted roads of singapore in the early morning. iba kasi ang pakiramdam mo pag nakasakay ka sa bisikleta. the ride in itself is different than riding in a car for instance, because the wind's on your face and you feel really free. the sounds are different as well. it's as if everything's rushing towards you. and as soon as it comes, it fades away completely just as fast. for a godless prick like me, the experience was almost religious. naalala ko tuloy yung quote ni einstein about the "world that beckons like a liberation". my early morning bike trip with these srangers was that kind of experience for me.

next saturday, barring any other commitment, sasama ulit ako sa kanila.

Posted by jayd at 09:53 PM | Comments (29) | TrackBack

August 25, 2004

AND EVERYTHING UNDER THE SUN IS IN TUNE, BUT THE SUN IS ECLIPSED BY THE MOON

simula august 24 hanggang september 1 ay may special feature ang "Where in the world is Spiderman" site ko. itatanghal doon ang meditations ni marcus aurelius (oo virginia, siya yung emperor doon sa pelikulang gladiator na ginampanan ni richard harris pero hindi talaga yon ang storya ng buhay niya). tapos, may katambal ang meditations na mga kanta ni eddy vedder.

i call the photos my solar eclipse series. kinunan ko one winter morning sa sydney. kakadating ko lang galing sa airport and i had time in my hands. imbes na mangulangot, kinunan ko ang sunrise.

Posted by jayd at 08:08 AM | Comments (4) | TrackBack

August 24, 2004

So you run and you run to catch up with the sun but it's sinking, Racing around to come up behind you again

muntik na akong ma late kaninang umaga. panay raw kasi ang tingin ko sa bagong wall clock namin, sabi ni jet. bumili ako ng bago kagabi, kasi paatras na yung andar ng luma naming orasan. ang ganda nga ng nakuha ko - seiko. hindi siya pitaka. malaki ang face kaya ang sarap pagmasdan. tapos yung second hand ay continuous movement na parang automatic watch. mesmerizing.

JET: "papa, umalis ka na. baka ma late ka!"
BATJAY: "oo mylab, alam ko yung oras"
JET: "umalis ka na 7:45 na!"
BATJAY: "alam ko, kanina pa akong 7:35 and 42 seconds nakatingin sa relo. ang ganda kasi. di ko mailalis ang mata ko"
JET: "ang cute mo talaga. sarap mong kurutin!"

naalala ko tuloy nung 1st time kong magka relo. i was 6 years old. dahil bagong bili eh di siyempre tingin ako ng tingin every so often. napansin ito ng kapitbahay namin na si mrs. p (patay na siya ngayon). sabi niya sa akin: "hoy batjay, huwag kang tingin ng tingin sa relo mo, baka magkaron yan ng number 13".

kaya kailangan kong maaga sa opisina ay dahil medyo busy ngayon kasi naghahanda ako ng training para sa mga customer namin. oo virginia, magtuturo na naman ako starting tomorrow. sana naman walang ngongo this time. ang sabi sa akin ay dalawang thai at apat na malaysian chinese. ayos na naman ito. sigurado puro sign language at lost in translation booboos. na meet ko na yung mga taga thailand last year. they were here in singapore for a conference. nahirapan ako sa kanila dahil hindi talaga marunong magsalita.

BATJAY: "so, is the conference ok so far?"
THAIMAN: "YES!"

BATJAY: "do you like the food?"
THAIMAN: "YES!"

BATJAY: "when are you going back?"
THAIMAN: "YES!"

BATJAY: "eat my shorts, mother fucker"
THAIMAN: "YES!"

pero seriously, we can make fun of their english all we like pero don't underestimate them. malayo nang narating ng mga thai. di naman kasi ibig sabihin na matalino ka purke marunong kang mag english. the japanese, germans and koreans can attest to this.

Posted by jayd at 11:35 AM | Comments (24) | TrackBack

August 21, 2004

I ALSO WISH FOR FUCKING WORLD PEACE

maraming salamat sa "The Philippines According to Blogs". na feature nila ang aking bastos na "Where in the world is Spiderman" website as their "Pinoy Blog of the Week". i'm so proud that i want to make utot. i want to thank my wife for believing in me and putting up with my eccentricities, i want to thank god for making me pogi and i want to thank my parents for giving me baon. i also want to tenk my relatives for voting for me. salamat. i also wish for world peace. but let me make an erection a correction, i am not 37 years old as mentioned in the blog of the week feature. i am 21 tangingangyan time flies 38 olreydi. impak, aywiltern 39 right before christmas. gusto ko lang i-point out kasi na talagang isip bata ako at tumatanda ng paurong. i, thank you.

seriously, salamat guys. minsan tingin ko kasi sa sarili ko eh may twisted na sense of humor. it's nice to know na mayron palang twisted ding katulad ko.

Posted by jayd at 08:40 AM | Comments (30) | TrackBack

August 20, 2004

ONCE UPON A TIME YOU DRESSED SO FINE, YOU THREW THE BUMS A DIME IN YOUR PRIME, DIDN'T YOU?

dear unkyel batjay,

kamusta na po kayo, gusto ko lang pong malaman kung pwede ko kayong tawagin na BJ. yun lang po, maraming salamat at more fower to you!

gentle reader

SAGOT NI BATJAY:

dear gentle reader,

salamat sa kamusta. ok lang ako dito sa singafore. kyut pa rin. pero ava, gentle reader - fronounce your letter fee froferly ha. ano yang more fower na sinasavi mo? fara kang kumfare ko. sinabi niya kasi doon sa customs opiser sa NAIA na kailangan niya ng fucking tape para maisara ang kahon na funo ng fasalubong. kala ko tuloy, huhulihin kami ng fulis. asan na ba ako? ah ok... huwag na tayong magpatumpik-tumpik pa at tanggalin na natin ang mga ambiguities. diretsuhin mo nang tawagin akong BLOWJOB. nasa asshole mode ako ngayon kaya pwede mo rin akong tawaging kupal...

...may gago kasing nag tanggal ng colored printer dito sa office namin. shared resource ito at lahat pwedeng gumamit. nalaman ko kanina na nilipat ito ng isang business group para exclusive lang sa kanila ang usage. siyempre nagpanting ang tenga ko. network printer ito, kaya mayron pa rin akong access dito. ang ginawa ko, nag print ako ng apat na kopya ng user's manual na ginagawa ko (mahigit 2 inches thick per copy). malamang hanggang ngayon ay nagpi-print pa rin ito. ang tantya ko, mahigit isang libong page lahat ito at high resolution color. hinihintay ko na lang ang phone call galing sa asshole na nagtanggal ng printer na yon. napaka sutil ko talaga gentle reader. siguro diretso ako sa impyerno when the time comes. sayang, gusto ko pa namang salubungin ako ng mga anghel sa langit na may malalaking pekpek. hehe. but what can i do, demonyito ako pag may mga ganitong situation. sige, yun lang muna. until next time, if there is a next time.

nagmamahal ang inyong,
unkyel blowjob

Posted by jayd at 02:06 PM | Comments (22) | TrackBack

August 14, 2004

AND THE PAINTED PONIES GO UP AND DOWN

yesterday's title is today's song. nag record ako ng kanta kagabi. kung di ninyo alam, yung title ng previous entry ay galing sa kantang "circle game" ni joni mitchell. it's a personal favorite for a lot of reasons. pakinggan nyo na lang:

The Circle Game, the "winalanghiya ni batjay" version. narito yung lines of the title of my previous blog entry - "words like, when you’re older, must appease him, and promises of someday make his dreams". ay naku, such great lyrics at ang sarap kantahin

The Circle Game, Take 1. this is my first take of the joni mitchell song. ok na sana kaya lang nag text si mari kay jet in the middle of the song kaya napasigaw ako in the end. hehe. pakinggan nyo - pati yung ring tone ng text ay kuhang kuha. bwahaha.

lumaki ako sa kantang ito. my sisters used to sing it a lot to put me to sleep. kaya napaka senti nito para sa akin. tuwing maririnig ko ito, i am transported back in time. ang sarap talaga ang lumaki during the 70's and this song reminds me so much of that era. pero sabi nga ng kanta eh "we can't return, we can only look behind from where we came". CLICK HERE, kung gusto ninyong marinig ang pakyut audio version nitong entry.

Posted by jayd at 07:08 AM | Comments (18) | TrackBack

August 06, 2004

LIFE IS WHAT HAPPENS WHILE YOU'RE BUSY MAKING OTHER PLANS

ngayon ang ikatlong taong anibersaryo ng pagdating ko sa singapore bilang isang alipin OFW. bilang pagpaparangal sa araw na ito, hayaan ninyong aliwin ko kayo sa pamamagitan ng pagsasayaw ng nakahubo isang collage na pagsasalarawan ng aking buhay itong nakaraang 3 taon. panoorin nyo na lang... scroll down a bit and look at the right hand corner of your screens. it's been a great 3 years. thank you mylabopmayn for joining me in this journey. it wouldn't have been this great without you.

hirap din ako nung dumating dito sa singapore for the first time to work (tapos na ang buhay turista once you find yourself looking for a cheaper place to stay). you can read about my exciting FIRST TWO WEEKS and find out for yourselves what moving to a new country demands. well... now i guess, is the best time to tell about our first year in our first flat in the first country we lived in outside the philippines. so here goes:

bago matapos ang first two weeks ko ay nakakita na ako ng malilipatan na flat sa west coast ng singapore. sobra nga lang ang liit ng nakita kong dwelling place - parang bahay ng kalapati. jet would follow me to singapore after two months and we would be spending a happy year in this flat. we used this small pigeon hole as a base to live out our lives as a pinoy couple in singapore. kung sa pilipinas siguro, ang tawag sa unang tahanan namin ay studio type. para siyang lungga - dalawa lang ang bintana: sa unahan at likuran ng flat. mainit lalo na pag march to april kung saan pati singit mo pinapawisan at ang balat mo ay sobrang lagkit, gusto mo tuloy parating nasa shower.

nung time na iyon, di pa kami nagluluto ni jet. wala kasi kaming mga kasangkapan sa pagluto. hehe. gago! pero ang tutuong dahilan ay wala kaming sapat na perang pambili ng mga gamit. actually, medyo gumapang kami nung unang taon namin dito sa singapore kasi kailangan naming mabayaran ang bahay sa pilipinas at mayron ding napag utangan kay kuya bong at darlene na hinuhulugan. natatawa na nga ako ngayon, kasi si jet, ultimo mga barya binibilang niya para mapagkasya namin ang aming monthly expenses.

tuwing lunch or dinner, pupunta lang kami sa karinderya/turo-turo na mga hawker centre para bumili ng mga meals namin. kailangan din ay hindi lalagpas ng S$3 per meal kasi naka budget nga. kung kaya, kadalasan ay $2.00 chicken rice lang ang binibili namin na may kasamang $0.50 na juice. naging suki nga namin yung tindero ng chicken rice sa west coast road. malayo pa lang kami, eh kumakaway na't nakangiti. miss ko na nga yung mamang yon. kamusta na kaya siya? kung minsan naman, pag may sumobrang pera, kakain kami ni jet ng carrot cake o kaya bibili kami ng aming favorite na pepper pork chop with fries.

for the first year, ganito ang buhay naming dalawa: pagtitipid sa pagkain at pag gastos. pero kahit na mahirap ang buhay ay masaya kami. masarap tumira sa bagong lugar. lahat ng makita mo ay bago sa iyong paningin. lahat ng maamoy mo ay bago sa iyong ilong - oo, isama na natin ang anghit galing sa ating mga kapatid na hindi naliligo at mahilig sa maanghang na pagkain. altogether, it was really a great first year. pagtapos ng 2001, nabayaran na namin ang lahat ng mga utang kay kuya bong at higit sa lahat, nakuha na namin ni jet ang titulo sa bahay. bagay na tunay na ikinasaya naming mag asawa ("full of pride" might be the appropriate word for our accomplishment).

in the second and third year of our stay here in singapore, nabayaran na talaga naming lahat pati ang mga back payments sa pilipinas and we would be making a big move to the east coast. but that of course, is another story. more next time...

Posted by jayd at 07:21 AM | Comments (21) | TrackBack

August 05, 2004

A SOUND LIKE SOMEONE TRYING NOT TO MAKE A SOUND

dear gentle reader, itutuloy ko na yung pagsagot doon sa 2nd question mo: masarap bang mag abroad? hmm... kahapon ko pa iniisip yan eh kaya nga muntik tuloy mauntog yung ulo ko doon sa poste ng bus stop. well, mahirap ang buhay abroad - wala ka sa sariling bansa and out of your comfort zone. tapos mahirap makisama sa umpisa dahil maraming mga cultural at procedural differences, and you need to look beyond this to make your stay worthwhile. isa pa: may mga language barrier at iba ibang sensibilities relating to this. for instance - sa opis namin, ako lang ang hindi intsik. nahihirapan ako at minsan napipikon pag nag iintsikan sila sa harapan ko, lalo na pag sabay sabay kaming kumakain pag lunch. minsan tuloy gusto kong isigaw: "PUTANGINA NAMAN, PAKI PASA NGA ANG KETCHUP!"

but generally, maligaya ako. masuerte nga ako at may choice akong mamili kung saan ako maligaya. people spend their whole lives finding happiness and fail. some people don't even have a choice to be happy dahil hirap silang maghanap buhay. at yun siguro ang suma ng pag abroad ko - maligaya ako kasama si jet. maganda ang tirahan namin sa isang bansang malinis at safe. kung wala lang censorship dito at payagan na nilang magkaroon ng mga topless beach ay pwede na sanang tawaging paradise. hehe.

marami akong mga wishes siyempre. hindi mo naman makukuhang lahat ang gusto mo. halimbawa, gusto ko: kasing laki ng kay john holmes ang titi ko, eh hindi naman pupwede. pero sa tutuo lang, ang isang di ko kayang maisakatuparan ay ang makasama ang pamilya ko't mga kaibigan sa pilipinas on a regular basis. yun lang ang regret ko. the only one. well, gusto ko rin may magaling na barbero na gugupit ng buhok ko tulad sa pilipinas.

while we're on the topic of overseas workers. pag usapan din natin, gentle reader, ang mga payo na ibinigay sa akin ng mga naunang mga OFW. mayron akong kaibigan, si uncle jim na nagtrabaho sa malaysia ng mahigit 15 years. ito ang sinabi niya sa akin - "pareng batjay, tutal aalis ka na ng pilipinas, eto ang maipapayo ko sa iyo, as one OFW speaking to a potential OFW"...

UNA: pag mangungulangot ka, huwag mong gagamitin ang iyong hinlalaki at magdurugo ang ilong mo.

IKALAWA: do not spend more than you earn. huwag mong unahin ang yabang batjay. turuan mo rin ang mga kamag-anak mong tinutulungan sa pilipinas na magtipid. hindi naman tayo tumatae ng pera.

IKATLO: make sure that you have saved 6 months worth of income in the bank. ang buhay ng isang OFW ay fickle. walang security of tenure at maari kang mapauwi ng wala sa oras. yung 6 month na pera sa bangko ang safety money mo para mayron kang panggastos habang naghahanap ka ng bagong trabaho.

IKAAPAT: don't burn your bridges in the philippines. be in constant contact with people who are in the same line of business. ito ang fallback mo pag di ka na makapag abroad. ang mga local contact mo ang magbibigay sa iyo ng trabaho.

IKALIMA: huwag kakain masyado ng mga spicy food at baka magaya ka sa mga kapatid nating may anghit.

yon lang muna gentle reader. sana may natutunan ka kahit papaano. hanggang sa muli. i hope makapag decide kayong maigi ng asawa mo. ingat na lang.

nagmamahal,
batjay

Posted by jayd at 12:40 PM | Comments (22) | TrackBack

August 04, 2004

THAT DARKNESS WAS HIS FAVORITE COLOR

dear uncle batjay,

kamusta na po kayo? sana ay gwapo pa rin po kayo hanggang ngayon. eto na naman ako at mayrong katanungan: balak po kasi ng asawa ko na mag abroad. gusto ko lang pong malaman kung bakit kayo nag abroad? at kung masarap bang mag abroad. iyon lang po unkyel - pwede ko po ba kayong tawagin unkyel?

nagmamahal,
gentle reader

SAGOT NI BATJAY:

dear gentle reader,

ok lang na unkyel ang itawag mo sa akin. yan din ang bansag sa akin ng mga kaibigan kong bading, bukod sa "fafa batjay". maraming salamat sa pagsulat mo ulit. oo, cute pa rin ako. lalo na ngayon at pumapayat na ako. iba talaga ang epekto ng excercise at madalas na pag jakol. actually, gingagaya ko lang naman ang mga kapatid natin sa saudi arabia na ngayon ay nagkakanda bulag na sa sobrang pag mariang palad. tigilan nyo na yan, kabayan! asan na ba ako? ah, ok. sasagutin ko na ang mga katanungan mo...

bakit nga ba ako nag abroad? mahabang storya gentle reader, sana may oras ka para magbasa. masasabi kong convergence ng maraming mga factors ang nagudyok sa akin para magabroad.

una: nagsawa na ako sa trabaho ko sa pilipinas at hindi ko na makasundo ang dati kong boss. siguro we've outgrown each other at masyado na kaming familiar sa isa't isa. labindalawang taon din akong nagpaikot ikot sa pilipinas at hilong hilo na rin ako. pero huwag ka, enjoy ako sa mga byahe ko sa kung saan saan. sabi nga ni yoyoy villame eh - "according to our geography, the philippines is a great country".

ikalawa: putangina kasi ang traffic sa maynila. biro mo, dalawang oras ang antipolo-makati papunta, dalawang oras naman makati-antipolo pabalik. apat na oras para lang sa pag byahe? packingsheet! binbilang ko ang oras ko sa loob ng kotse sa isang taon - 1056 hours! bwakangina, sabihin na nating 100 pesos ang singil ng manhours ko (eksampol lang naman ito). biro mo, 105600 pesos ang nasasayang ko every year, dahil sa traffic. idagdag mo pa diyan ang mala basketball sa laki ang nabibilog kong kulangot dahil sa sobrang tagal ng galaw ng mga sasakyan.

ikatlo: bingyan ako ng offer ng mga kaibigan ko dito sa singapore. yan ang isang maganda sa industriya namin: habang tumatagal ka eh marami kang nakikilalang mga tao. yung iba sa kanila ay maganda ang impression sa iyo. sila ang magbibigay sa iyo ng mga magandang offer. iyan nga ang nangyari sa akin. nag bigay ng offer ang kaibigan ko na magtrabaho sa singapore para sa isang kumpanya nilang based sa california. binigyan nila ako ng magandang offer na may kasamang pension plan, sales commission, medical benefits at libreng bakasyon pabalik sa pilipinas. nang makita ko kung magkano ang total package, nanlaki ang mata ko at sinabi ko sa boss ko: "sheet! you are so bery-bery gud! i wil begin with you por tomorow! (in madertang translation: "tangina! ang galing mo sir, magsisimula na ako para sa iyo bukas na bukas din")

ikaapat: kailangan nang mabayaran ang bahay namin ni jet. mataas ang monthly payment ko sa bahay dahil 3 years to pay lang siya. yung sweldo ko sa pilipinas ay di kaya ang pagpapatuloy na pagbayad sa bahay. eh ito ang unang bahay na binili naming mag-asawa. naipundar at naitayo dahil sa packingsheet na pawis at dugo. di pwedeng mahinto ang pagbayad. ayun, dahil sa pag abroad ko ay nairaos din namin. fully paid na ngayon ang bahay at na enjoy na namin ito. yung nga lang eh tuwing umuuwi lang kami ni jet sa pilipinas. pero ika nga ni mick jagger: "you can't always get what you want". kaya happy na rin kami sa ganitong sitwasyon.

naku, tingnan mo nga yan, napahaba na pala ang sagot ko gentle reader. bukas ko na lang sasagutin ang isa mo pang tanong na "kung masarap bang mag abroad". ingat diyan at sana ay makasama ka sa asawa mo sa pag abroad para naman di masayang ang sex life ninyong dalawa.

Posted by jayd at 12:33 PM | Comments (25) | TrackBack

August 01, 2004

CROCODILE BATJAY, THE BUSHMAN FROM ANTIPOLO

Posted by jayd at 07:10 AM | Comments (42) | TrackBack

July 28, 2004

WATCH ME WALLABY FEED MATE

natapos din yung training session na binigay namin ng boss ko. ok naman, mga 12 people ang dumalo - 11 aussie at 1 kiwi. masayang kasama ang mag taga rito. gustong gusto ko ang aussie dry humor. parang ako. hehe. haluan mo pa ng kaunting mura ay ayos na ayos talaga ang mga kwentuhan. ayos din ang kanilang accent. pakiramdam ko nga ay kausap kong parati si bruce the shark doon sa "finding nemo". hehe. nakakatuwa yung isang estudyante kong matanong - ngongo siya na may australian accent. nakaka tatlong excuse me ako para maintindihan ang kanyang sinasabi. una para maintindihan ang pagkangongo niya, pangalawa para maintindihan ang australian accent at ikatlong ulit para maintindihan yung english.

aussie: "ngat ngis na niperens metween ngyor fingt ang sengant ngekngangmol?"
batjay: "ah, eh - say dat agen meyt, yor what sangat eksampol?"

aussie: "ngat ngis na niperens metween ngyor fingt ang sengant ngekngangmol?"
batjay: "did you say kamatis mate?"

aussie: "ngat ngis na niperens metween ngyor fingt ang sengant ngekngangmol?"
batjay: "ah... what is the difference between my first and second example!"

aussie: NGYET!
batjay: "shit ka rin!"

pero sa tutuo lang, i love australia. i love the friendly people, the good cheer, the food. i love sydney, i love the aussie accent and the humor. kung bibigyan ako ng pagkakataon na magtrabaho dito. aayain ko na agad si jet na lumipat bukas.

Posted by jayd at 08:51 PM | Comments (17) | TrackBack

July 26, 2004

WHERE WOMEN GLOW AND MEN PLUNDER

dalawang araw pa lang ako sa australia, apat na beses na akong naliligaw. di maintindihan ng mga taxi driver ang mga sinasabi kong english. ganito ba talaga ang accent dito? kung saan saan tuloy ako dinadala. isip ko nga, baka nililigaw ako para malaki ang kita nila. puro mga immigrant nga pala ang mga driver ng taxi rito - una kong nasakyan ay nigerian, pangalawa bumbay, ikatlo bulgarian at ikaapat ay taga republika ng kupal. kasi, sinisisi ba naman ako - kaya raw kami naligaw ay di ko raw sa kanya binigay ang address ng pupuntahan ko ng maaga. gago pala siya. eh di sabi ko sa kanya eh - "you fix yourself otherwise something pointed will come out of your head" (kako eh mag ayos ayos siya at baka siya mabukulan).

ingat ka diyan mylab! binili kita ng maraming mga aussie souvenir - mayron akong nakuha, murang mura lang. $1 ang isa... boomerang na hindi bumabalik. ang galing nga eh, binili kita ng sampu. lab U!

Posted by jayd at 09:02 PM | Comments (23) | TrackBack

July 22, 2004

ITANONG MO KAY BATJAY

dear uncle batjay,

bago ko ilahad ang aking tanong ay hayaan nyo munang batiin ko kayo ni ate jet, sampu ng inyong mahal sa buhay ng isang magandang umaga. ito pa ang aking mga tanong: ano ba ang masama sa pagiging supot? bakit minamaliit ng ga pinoy ang mga supot? at saka nga pala, kundi ako nagkakamali, lahat ng members ng F4 are uncircumcised. di ba maraming mga chinese dyan sa singapore? o kaya yung mga puti dyan. mga supot naman yung mga yun. hahaha.

nagmamahal,
gentle reader

SAGOT NI BATJAY:

dear gentle reader,

maraming salamat sa pagsulat mo sa akin. dati rin akong supot kaya malaki ang maitutulong ko sa iyo. hayaan mong sagutin ko ang mga katanungan mo. ano bang masama sa supot? wala namang masama sa supot. except saksakan ng dami ng kupal nya kung hindi siya maglilinis ng titi araw-araw. in other words, smegmatic.

cultural na lang siguro ngayon kung bakit nagpapatuli ang mga lalaking pinoy. tulad ng mga tubong south east asia - nung una, para sa kalinisan siguro. ngayon parang rite of passage ng lang. a test of boldness and courage, so to speak. it is a man's proof that he has indeed, become a true man. kaya nga supot ang tawag sa mga duwag sa pilipinas eh. base sa aking masigasig na research (tinanong ko ang asawa ko), preferred din ng mga kababaihan ng pilipinas ang circumcised. siguro for the same reasons. at siguro din, ayaw nilang nakakakita ng supot dahil naaalala nila ang mga titi ng baby. cradle snatching psychological ek-ek siguro ano? isa pa, iba talaga ang hitsura ng titing supot - parang ice candy na nilagyan ng bonnet. naku, kasagwa!

kung supot ang mga members ng F4 eh malas nila kung pinay ang titingin at hahawak. dito sa singapore ay maraming supot. mga intsik, puti at lalo na ang mga bumbay. malamang ay sangkatutak ang kupal nila dahil marami rito ang hindi naliligo.

yon lang muna. naway, may natutunan kang kaunting kaalaman, gentle reader. ingat na lang diyan at parati mong tandaan. tuli man o supot, nasa pag gamit yan.

nagmamahal,
batjay

Posted by jayd at 12:00 PM | Comments (41) | TrackBack

July 19, 2004

BATJAY'S SNAPPY ANSWERS TO STUPID FOREIGNER'S QUESTIONS, PART 3

foreigner: so, where you from?
batjay: philippines

foreigner: ah, filipino. PARE!
batjay: inaanak ko bang anak mo?

foreigner: huh?
batjay: sorry just talking to myself. what's your question?

foreigner: what do you call that gross egg you like to eat?
batjay: betlog

foreigner: no. the one coming from the duck.
batjay: duck betlog

foreigner: no. the duck egg.
batjay: penoy

foreigner: penis?
batjay: penoy! penis! it's the same

foreigner: the one with the duck embryo inside
batjay: ah balut

foreigner: yes balut. why do you eat that gross shit?
batjay: kasi we understand that we have smaller dicks than the black man.

foreigner: i understand
batjay: ya! espesyali when we're in cold countries - it shrinks kasi.

foreigner: yes. so?
batjay: so, we eat balut to compensate. it makes our penis rock hard

foreigner: really?
batjay: yes. impak, you can make sampay the twalya!

foreigner: huh... and?
batjay:and we can make sirkus tambling-tambling in bed.

foreigner: wow. you gotta be kidding?
batjay: ya! you know my lolo. that's nothing for my lolo! (wala yan sa lolo ko)

foreigner: what?
batjay: ya! my grampader, senile olredi but still tinitigasan. not like you!

for more snappy answers, please go to:
1. AN OVERSEAS PINOY'S SNAPPY ANSWERS TO STUPID QUESTIONS
2. STILL MORE OVERSEAS PINOY'S SNAPPY ANSWERS TO STUPID QUESTIONS

Posted by jayd at 12:13 PM | Comments (42) | TrackBack

July 15, 2004

MAY MGA SMEGMATIC DIN SA OPIS NAMIN

ang building namin ay parang microcosm ng singapore. may pecking order ang mga employee at kadalasan dictated ito kung saang floor ka nagtatrabaho. habang tumataas ang floor, tumataas ang estado ng mga empleyado sa opisina (at lumalalim naman ang pagkalubog mo sa bullshit. hehe):

first floor: warehouse men, security guard, janitors.
second floor: technicians
third floor: engineers.
fourth floor: sales and marketing managers
fifth floor: vice presidents

dahil sa pecking order na ito, maraming mga smegma (o mga smegs, ika nga ni pareng roland ko) sa opis namin. habang umaakyat ka nga sa building, mas dumarami sila. ang pinaka smegs ay yung naikwento ko dati na secretary sa 5th floor na mga blond ang buhok lang ang kinakausap. minsan ko siyang nginitian ay di ako pinansin. ang kinausap ng kupal na babae ay ang kasama kong puti. porke kutis betlog ako eh di na niya ako pinapansin. pag nainis ako, papahiran ko ng kupal ang mukha noon. hehe. pero kailangan, makahanap muna ako ng supot na hindi naliligo.

Posted by jayd at 12:07 AM | Comments (29) | TrackBack

July 13, 2004

EMPTY POCKETS DON'T EVER MAKE THE GRADE

eksaktong 45 days na akong hindi naninigarillo. alam nyo ba kung gaano kalaki ang natitipid kong pero simula nang huminto ako? let me count the ways, so to speak... ang isang kaha dito sa singapore ay umaabot ng mga S$9.00 (in tagalog, ito ay mga 295 pesos). before, i smoked a pack every 2 days (more when i'm on the road, more and more when i'm drinking). sa isang linggo, average ko ay $31.50 (1035 pesoses). sa isang buwan, ito ay S$126 (a whopping 4141 pesos! packing sheet). sa isang taon, ako ay makakatipid ng S$1,512 (bwakangina - halos 50,000 pesosesoses).

so, simula pala ng huminto ako, nakatipid na ako ng 6120 pesos. biro mo yon? ang tipid ko nga ngayon eh. last week nga, $2 lang ang laman ng wallet ko. tiningnan ko kung gaano ko mapapatagal ito. aba! umabot ng 6 days yung $2. kung may nang holdup nga sa akin last week, magpapa pitik na lang ako sa tenga dahil wala siyang makukuha sa akin.

I DIGRESS:

the title "EMPTY POCKETS DON'T EVER MAKE THE GRADE" is taken from the billy holiday classic - "god bless the child". one my favorite songs. the best version in my book is the one by lisa simpson. yes, bart's younger sister did a cover of this song. from the "simpson's sing the blues" CD. homer also did a wicked "born under a bad sign" in one of the cuts.

Posted by jayd at 12:03 PM | Comments (30) | TrackBack

July 12, 2004

DREAMING OF THE OPEN, WAITING FOR THE DAY

lunch time na kanina nang malaman ko na pumasok pala ako sa opisina na bukas ang zipper. buti na lang naka tuck out ang polo shirt ko, kundi mas nakakahiya. ang yabang ko pa naman kanina sa bus stop - nakatayo ako at pakyut na naka stomach in pa na parang mr. pogi. bukas naman pala ang zipper. gago. ganito ba talaga ang tumatanda? nakakalimot nang magsara ng pantalon. next year 40 years old na ako. natatakot tuloy ako, baka one day, umalis ako sa bahay ng walang pantalon.

pero matagal pa siguro yon. ngayon, paglalaruan ko muna yung spiderman kong manyika

I DIGRESS:

ang title ng entry ngayon na "DREAMING OF THE OPEN, WAITING FOR THE DAY" ay galing sa kanta ni elton john na "skyline pigeon". alam ng kahit na sinong taong lumaki ng 1970's (nang sumikat ang kantang ito) na ito ay tungkol sa isang ibon na gustong lumipad. hehe. parang yung ibon na nasa loob ng pantalon ko.

Posted by jayd at 05:17 PM | Comments (19) | TrackBack

July 11, 2004

THE SECOND CHILDHOOD CLUB

MGA ANNOUNCEMENT: abangan nyo this week sa "Where in the world is Spiderman?" - guest puppets natin ang boxing doll ko na si george "dubya" bush at ang stoic statue ni batman. kung na tu-turn on kayo sa twisted humor ko and you want more, bisitahin din ninyo ang mga kapatid ko sa "2nd childhood club" na sina Cathy with her "Spiderman VS Garfield" at si Jop with her "lord of the ring dolls cooking adobo". punta kayo at tiyak na ikakatuwa ninyo. nung una kong ngang binasa eh muntik na akong mabuwal sa silya sa kakatawa.

highly recommended naman para sa mga para sa mga medical practitioners at sa mga mahilig sa magandang storya: my wife jet's "My Life... A Cup of Deja Brew". read her great four part story on "the appendectomy of batjay".

nag collaborate din kami ni tito rolly. gumawa kasi siya ng pilipino translation ng desiderata at ginawan ko ng voice over. kung gusto ninyong marinig ang boses kong nabububulul sa pagbigkas ng sariling wika, click here. pasensya na kayo, work in progress ito at marami pang dapat itama. finally, para sa mag sintunadong romantic na tulad ko, isa sa mga paboritong kanta ni jet, joe cocker's "you are so beautiful". pakinggan ninyo ang version ko. huwag sana kayong maimpatso rito - happy weekend!

Posted by jayd at 11:45 AM | Comments (16) | TrackBack

July 09, 2004

THE BLUE BUS IS CALLING US

na experience nyo na bang mautot sa crowded at enclosed space? nakatayo ako sa isang packed bus kanina (as in siksikan talaga) nung pauwi from work. i was feeling uncomfortable dahil pinipigil kong mautot nang biglang nag break ang driver. mga sira ulo ang mga bus driver dito sa singapore at hindi marunong pumara. kadalasan masusubsob ka talaga. so ayun - sudden jerking stop. patay. di ko napigilan at may lumabas na kaunting utot. nakakahiya nga dahil nakatapat ang pwet ko doon sa isang nakaupong babae. dinedma ko na lang siya, hoping that hindi niya narinig. or naamoy.

I DIGRESS:

the title of this entry "THE BLUE BUS IS CALLING US" is a line from the classic doors song "THE END". it's a great tune to listen to on a rainy day when you want to freak yourself out. hehe. oh, better yet, rent the old oliver stone movie "the doors". this is about the life of jim morrison and his band. "the end" was used quite well in one very psychedelic scene. plus.... you'll also get to see meg ryan topless. that in itself makes the film worth watching.

Posted by jayd at 10:49 PM | Comments (12) | TrackBack

July 05, 2004

I'M CAUGHT MOVIN' ONE STEP UP AND TWO STEPS BACK

after dinner last thursday, napapunta ako sa 7/11 para magbayad ng telepono. tumawid ako ng kalye nang biglang may parating na kotse kaya ako'y napatakbo. kaya lang bigla akong napahinto nang maalala ko na baka magkaroon ako ng appendicitis dahil kakatapos ko pa lang kumain. bigla ulit akong napatakbo nang maalala ko na kakatapos ko nga lang palang magpaopera at wala na akong appendix. napahinto naman ulit ako agad-agad dahil naalala ko na di pa talagang magaling ang sugat ng operation ko.

takbo-hinto-takbo-hinto. para akong lukoluko. hehehe. ang sama ng tingin sa akin ng driver ng kotse. siguro akala niya eh ginugoodtime ko siya.

Posted by jayd at 09:58 PM | Comments (36) | TrackBack

June 29, 2004

IT'S THE END OF THE WORLD AS WE KNOW IT...

bwakanginangyan, malapit na yatang mag end of the world. weird things are happening. ayon sa report na galing sa very reliable BBC, may isang babae sa iran na nanganak ng palaka. mukhang malapit na ngang magunaw ang mundo... nakatanggap kasi ako ngayon ng SPAM na galing sa nagtitinda ng anti-SPAM software. kundi ba naman mga ulul ang mga ito. tubuan sana ng betlog ang mga noo ninyo, para di kayo makakita. hehe.

teka, digressing na naman ako. balik tayo sa palaka. tutuo kaya ang storya na ito? pero kung sabagay, marami akong kamag-anak na palaka. ang kuya ko na matakaw: palakain. ang ate ko ay mahilig sa karaoke: palakanta. samantalang ako ay mahilig sa sex: palakant... never mind. hehehe.

Posted by jayd at 12:34 PM | Comments (23) | TrackBack

...AND I FEEL FINE

end of the world or not, etong past two days, ang sarap ng pakiramdam ko. i feel well rested and for the first time in a long while, wala akong nararamdamang sakit sa kahit anong parte ng katawan. well, except for the fact that minsan makati ang singit ko, pero that's another story. tuyo na ang sugat ko kaya naliligo na ako ngayon ng walang nakabalot na shrink wrap sa aking tiyan. alam nyo ba kung gaano kahirap maligo ng may plastic sa katawan? pakingsheet. maiintindihan siguro ako ng mga babaeng nagpa-cesarean. isa pa: last sunday was my 1st month anniversary. isang buwan na akong hindi naninigarillo. it's been a struggle dahil i stopped cold turkey. pero, itutuloy ko na ito.

kanina nga, tamang tama habang papalabas ako ng train, biglang tumugtog sa MP3 player ko ang opening theme ng voltes V. sa sobrang saya ko eh parang gusto kong mag song and dance doon sa platform. gagayahin ko sana yung 70's pinoy group na D'Nailclippers sa kanilang tagalog rendition ng "voltes V opening theme". naalala nyo pa ba sila?

Posted by jayd at 12:20 PM | Comments (24) | TrackBack

June 21, 2004

GIVE A HOME TO THE FLEAS IN MY HAIR

nung isang linggo, nag-ahit ako ng buhok sa katawan. simula sa dibdib, papunta sa tiyan at pababa hanggang sa dako pa roon. nahihirapan kasi ako sa bandage na pinangtatakip sa sugat ng aking appendectomy. kumakabit ng husto ang tape sa buhok ko at pag tinatanggal, talaga namang mapapa mura ka sa sakit. di ko nga alam kung paano natitiis ng mga kababaihan ang pagbunot ng buhok sa kung saan saang parte ng kanilang mga katawan na hindi naaarawan. aray. naisip ko pa lang, nangingiwi na ako. ok nga nung naahit ang buhok sa aking katawan. pinagmamasdan ko, para akong baby. hehe. sige na nga, baby hippopotamus. actually mas malapit yung hitsura sa bagong katay na baboy.

ano palang plural ng hippopotamus? hippopotami? eh bonus? boni! eh hocus pocus? hokay pokay! i digress. mahaba na ulit ang buhok ko sa katawan at pinag-iisapan ko ulit ahitin. may bandage pa kasi ang sugat ko at pinapalitan ito araw-araw. sigurado pag hila ng tape bukas ng umaga, magigising ang mga kapit bahay dahil sa lakas ng nagmumura ng isang bagong operang pinoy OFW sa singapore.

Posted by jayd at 10:40 PM | Comments (18) | TrackBack

June 20, 2004

UNDER THE BLUDGEONINGS OF CHANCE

ginagaya ko ang boses ng daddy ko kahapon. wala lang. naalala ko lang kasi siya. gusto nyong marining? eto click here. hehehe. ay mali. yan pala ang magiging boses ko kapag natanggal ang aking betlog. eto ang aking tutuong impression sa boses ng daddy ko. di ko nga lang talaga magaya, kahit anong gawin ko. di ko makuha ang kanyang timbre. di ko kaya ang booming deepnes na parang pinaghalong james earl jones at james coburn.

chick boy ang daddy ko. yan nga ang naging dahilan kung bakit naghiwalay sila ng mommy ko nung ako'y 13 years old. natagal din siyang nawala sa buhay namin. then one day, i think i was 25 at that time. he came home to live with us again. siguro nagsawa na rin siya sa buhay niya. a few weeks later, he suddenly died. sa tingin ko nga, he just came home to say goodbye. sayang, di na niya nakita kung anong nagawa ko sa buhay ko. di na siya nakabisita sa bahay namin sa antipolo.

i miss my dad. especially pag sumasama sa inuman ang mga tatay ng barkada ko. nang hihinayang ako at di ko ito magawa sa daddy ko. kahit ano gagawin ko para lang makainom ng malamig na beer with my dad habang nagiihaw ako ng liempo sa aking garden sa antipolo. pero, imposible na ngayon dahil matagal na siyang patay. hinihintay ko na lang siyang kausapin sa panaginip.

birthday ng daddy ko nung june 4. araw na nilabas ako sa hospital after my surgery. he would have been 82. happy birthday daddy. sayang di tayo nakapag celebrate. tangina kasi. bakit kailangan na mamatay ka pa ng maaga.

Posted by jayd at 11:53 AM | Comments (22) | TrackBack

June 18, 2004

3 BETLOG KAKALOG KALOG

may minura ako kanina sa train station na tatlong bumbay. sumingit kasi sa pila at sa harap ko pa nagdaan. wala, dinedma lang ako ng mga kupal. di nila siguro naintindihan yung "packingsheet, whatdapack doyutink yurdoing" said in my thick pinoy kanto boy accent. (click here para marinig nyo kung paano ko sila minura). naiinis kasi ako dahil hirap na nga ako sa sugat ko eh may nanggugulang pa sa akin. tiningnan ko ng masama. wala deadma pa rin. tapos parang nang-aasar pa nung malapit nang bumaba, nagtanong pa sa akin ng directions kung papaano pupunta sa little india. ah mga turista pala, ang isip-isip ko. ililigaw ko sana ang mga kumag pero naawa ako.

hindi naman lahat, pero maraming mga bumbay rito ang mahilig mang gulang. sa trabaho, sa pila at sa marami pang mga bagay. iniisip ko, siguro part ng kultura nila ang maging parating ahead by any means. having said that, marami naman akong kilalang mga bumbay na mababait at walang amoy masarap kasama. tapos may mga kilala naman akong mga pinoy sa piilpinas na masama ang pag uugali.

minsan nga lang, talagang nakakainis. maraming beses na akong malapit makipag away sa kanila. kaya lang di ko tinutuloy dahil baka makarama ako at magka putok na malakas pa sa calibre 45.

Posted by jayd at 06:50 PM | Comments (17) | TrackBack

June 17, 2004

FADED PHOTOGRAPHS, MEMORIES IN BITS AND PIECES

nasubukan na ba ninyong magpakuha ng litrato sa mga lumang instant ID picture shops sa pilipinas? i have. one day, many years ago, kinailangan ko ng picture para sa company ID. nagpunta ako as isang cheap studio para magpakuha. eto ang nangyari. putol ang katawan ko dahil naka puti akong t-shirt during the time the photo was taken, tapos white pa ang background. dahil kutis betlog ako, ang ulo ko lang ang nakuha at litaw na litaw ang aking kayumangging balat.

eh wala akong magawa nung time na iyon. kaya imbis na mangulangot eh nag drawing na lang ako ng kenkoy na katawan na karugtong ng aking ulo para naman hindi masayang ang tatlong litrato. ayan ang kinalabasan.

kung kilalala ninyo ako simula pa nung early 1990's, you've probably seen this funny picture somewhere - either posted in a bulletin board in my cubicle or in a frame on my office desk, etc. i love this photo. it reminds me not to take myself too seriously. so go ahead, laugh at my expense. click on the picture and make fun of me.

Posted by jayd at 12:26 PM | Comments (22) | TrackBack

June 14, 2004

ESSENCE OF FISH

last entry ko na ito tungkol sa aking ruptured appendix. nagsasawa na ako sa kakakwento eh. pakiramdam ko para akong si eric quizon doon sa "crying ladies" nung paulit ulit niyang kinukwento kung paano namatay ang tatay niya. hehe... oo na. bakya ako, tulad ni AnP. idol ko kasi si hilda koronel simula nang mapanood ko siya sa "kung magarap ka't magising", ang aking all time peborit pinoy film. nakakatawa nga si hilda sa crying ladies bilang isang ex-actress whose claim to fame eh isa siya sa mga inapakan ng mga higante sa pelikulang "darna and the giants". teka muna, asan na ba ako? nawala na... ah. last entry tungkol sa ruptured appendix. ok, tuloy ang kwento.

natutuwa lang ako sa outpouring ng support galing sa mga ka opisina ko all over the world na nagpadala sa akin ng mga mensahe ng pagmamalasakit. bagay na di ko inaasahan sa kanila. siguro mabait akong tao. o kaya nakukyutan sila sa akin. hehe. and in a gesture that moved me, my boss went out of his way today... while going to the airport on the way to india, binili niya ako ng dalawang kahon ng "essence of fish with american ginseng". diniliver niya ito sa flat namin at inabot kay jet. sinama pa niya ang kanyang asawa para ituro kay jet kung paano ko ito iinumin. ang essence of fish daw ay isang magaling na gamot para magpahilom ng mga sugat, sabi ng mga intsik. sinubukan ko kaninang tunggain ang isang bote. masarap naman.

maraming salamat din sa inyo mga kaibigan namin na nagpadala ng mga mensahe at nagsulat ng mga blog tungkol sa nangyari sa akin. salamat din sa mga kaibigan kong dumalaw sa akin sa hospital.

pero siyempre, ang first prize sa TLC ay mapupunta kay jet. buti na lang at nurse ang asawa ko. at least alam niya kung papaano ang mga gagawin na procedure sa akin. siya ang nagpapaligo sa akin nung di ko pa kayang tumayo. siya ang naglilinis ng sugat ko araw-araw. kung wala siya, wala... nagkanda letse letse na siguro ako. nakipag away pa nga siya doon sa mga intern sa ER na mabagal kumilos. sabi ko nga sa kanya eh cool lang siya.

si jet rin ang katabi ko habang kinakalikot ng isang doctora ang aking pwet. nasubukan nyo na bang ma rectal probe? tangina. one of the weirdest, most humiliating and helpless experiences ko sa loob ng hospital. muntik ko nang sapakin yung doctora. instead, nasabi ko na lang ng pabiro: "doc, huwag nyo na pong ulitin ang ginawa ninyo ha!"

nagsimula na akong mag trabaho kanina. hopefully tuloy tuloy na. pero sa tutuo lang, di pa ako makalakad ng mabilis at naka alalay pa rin ako. ano kaya at mag file ulit ako ng extended medical leave? hehe.

Posted by jayd at 10:00 PM | Comments (12) | TrackBack

June 12, 2004

BORN TO BE WILD!

kung nasa NAIA kayo kanina at may nakita kayong malaking damuhong naka wheel chair... ako yon.

pagtapos ng isang linggo sa ospital at isang linggong exile sa antipolo, pinayagan na rin ako ng doctor ko na lumipad. bago yon, tinanggal muna niya yung drain ko nung monday. tapos ang tahi ko naman nung wednesday, kasama na rito ang final check-up para siguraduhin na kaya ko nang sumakay ng eroplano. nung thursday, yung doctor naman ng singapore airlines ang tumingin sa akin. daming hassle ano?

sa arrival din ng changi airport ay naka wheel chair ako. nakakahiya nga ang special treatment, at saka, parang di ko rin ma take na medyo invalid ako. pero malaking relief talaga ito. hanggang ngayon kasi, di pa rin ako makalakad ng mabilis. at siyempre, mayron pa ring sugat na kumikirot kirot. bikini cut nga pala ang tahi ko. ok na ok nga. pag malakas nang loob ko pag magaling na ako, pwede pa rin akong mag bikining itim.

Posted by jayd at 10:14 PM | Comments (6) | TrackBack

June 06, 2004

HEALTHCARE FOR ALL?

dahil naroon ang mga kaibigan kong doctor, sa st. lukes ako nag pa admit. maganda ang hospital na ito. maasikaso ang staff, bago ang equipment, mabilis ang serbisyo at magaling halos lahat ng mga doctor.

siyempre, may katumbas na presyo ang magandang serbisyong ito. ang standard appendectomy sa st. lukes ay nasa 70,000 pesos (10,000 pesos lower kung semi-private room). hiwalay pa rito ang professional fee ng mga doctor ko. total na binayad ko sa kanila? 30,000 pesos sa surgeon at 12,000 pesos sa anesthesiologist. may tawad na yon. ang galing ano po?

total hospitalization cost ko? over 100,000 pesos. that's the best money can buy para sa isang appendectomy sa pilipinas. sobrang mahal ano? kung sa pilipinas ako nagtatrabaho, di ko ito kayang i-afford. buti na lang at mayron kaming health insurance sa pinagtatrabahuhan ko. kung hindi, talagang mauubos ang pinagputahan ko.

Posted by jayd at 10:05 PM | Comments (8) | TrackBack

June 05, 2004

WHILE UNDER OBSERVATION SA "ER" NG ST. LUKE'S

doctor: sir, kailan ho kayo huling nag pa surgery?
batjay: nung tinuli po ako.

doctor: nautot na po ba kayo ngayon?
batjay: hindi pa po.
doctor: nautot na po ba kayo kahapon?
batjay: hindi rin po.
doctor: e nung isang araw?
batjay: di ko na po maalala. bakit po ba importante sa inyo ang pag utot ko?

doctor: kailan ho kayo huling nadumi?
batjay: kahapon po ng umaga.
doctor: ano po ang hitsura ng dumi ninyo?
batjay: tulad po ng karaniwan. mahaba, makulay.
doctor: masasabi nyo bang normal ito?
batjay: doc, ano po bang depenisyon ng normal na dumi?

Posted by jayd at 08:47 PM | Comments (19) | TrackBack

June 04, 2004

FREEDOM DAY!

my dad's birthday is also my freedom day. ngayon ang labas ko sa hospital. sa wakas. sa wakas. nakahanda nang lahat ng mga clearance ko at nagbabayad na si jet. uwing uwi na talaga ako, not only for my sake but for jet who has been with me through all this.

Posted by jayd at 08:40 PM | Comments (0) | TrackBack

June 03, 2004

MILESTONE: NAKA EBAK NA AKO!

each day since the operation, i feel my strength coming back. last monday, halos di ako maka galaw. ngayon i am able to make short walks outside my hospital room. my meals are beginning to get interesting.

nakakatayo na ako without any pain. nakaka ikot na rin ako sa kama. nakaka ihi na akong mag-isa. MILESTONE #1: tinanggal nang intravenous drip ko. MILESTONE #2: naka ebak na ako kaninan. hahaha! baby steps, baby steps...

Posted by jayd at 08:37 PM | Comments (0) | TrackBack

June 02, 2004

TASTELESS FOOD NEVER TASTED THIS GOOD

ngayon nagsimula na akong kumain ng "soft food". ang una kong disenteng meal simula nang operahan ako: sabaw ng pinakuluang gulay, lugaw na walang lasa, boneless bangus at gelatin.

pakiramdam ko, ngayon lang ako nakatikim ng pagkain sa buong buhay ko. tasteless food never tasted this good. i finish the entire meal. UBOS!

Posted by jayd at 08:31 PM | Comments (1) | TrackBack

June 01, 2004

I THIRST

sobrang cranky ko ngayon. ever since saturday, di pa ako nakaka inom ng tubig. bawal pa raw sabi ng doctor, gardemet. ang relief ko lang ay ang mga ice cubes na sinusubo sa akin ni jet every 30 minutes.

Posted by jayd at 08:28 PM | Comments (0) | TrackBack

May 31, 2004

WHAT THE HELL HAPPENED TO ME?

gawan natin ng post op analysis kung ano ang nangyari sa akin:

1. my appendix daw has been ruptured ("sabog na sabog" in the words of my doctor) for at least 3-4 days already. ang taas daw ng tolerance ko sa pain, says my doctor with a bit of admiration and exhaspiration.

2. dahil sa sobrang tagal na hindi na operahan after itong sumabog, necrotic na raw yung appendix ko.

3. my doctors had to clean my abdominal area with water para malinis yung lahat ng dumi na kumalat na sa loob. i was an inch close to sepsis - i.e. blood poisoning dahil kalat na kalat na raw sa loob.

4. for the rest of the week, i will be on very strong antibiotics to counter the possible infection of the ruptured appendix at yung water cleansing aftermath.

5. mayron din akong dalawang pouch na nakadikit sa tiyan ko. dito pumupunta yung residual na tubig na pinaglinis sa abdomen ko. maya't maya dinadalaw ako ng mga doctor at nurse para tanggalin ang fluid na nakocollect ng 2 kong supot ni hudas.

Posted by jayd at 08:22 PM | Comments (2) | TrackBack

May 30, 2004

UNDER THE KNIFE

very early morning, sinigurado na ng doctor na kailangan ko ng appendectomy. di na rin sila nagpa tumpik-tumpik pa. agad nilang inischedule ang operation ko ng 9:30 am. like clockwork, nagdatingan nang mga doctor at iba pang hospital staff para i-prep ako.

di naman ako natakot. una dahil pinainom nila ako ng valium kaya nakangisi na agad ako at sabog maaga pa lang. ikalawa, i was expecting all will go well dahil i was in the best hospital in the country and i had the best doctors. god help them if they fuck this up.

ang experience ko during the surgery ay parang isang taong nanood ng late night movie na inaantok. one moment nakadilat at nakikita't naririnig lahat ng nasa paligid ko, the next moment fade to black.

Posted by jayd at 08:10 PM | Comments (0) | TrackBack

May 29, 2004

THE DAY I EXCHANGE MY MOM'S BIRTHDAY WITH A RUPTURED APPENDIX

nagising ako ngayon with a bad sense of foreboding. medyo masakit pa rin ang tiyan ko at nilalagnat na ako. i make a mental note of following jet's earlier suggestion a call our doctor friend para makapagpa full check-up bago mag birthday ang mommy ko.

ang takot ko ay may infection ako somewhere sa tiyan. true enough. pag tingin sa akin ng mga doctor sa ER ng st. lukes, ang suspetsa nila ay mayron akong UTI or worse - kailangan ko ng appendectomy.

VERDICT: kailangan daw akong obserbahan sa ospital overnight. we had to call my mom and tell her that i won't be able to attend her party. dang.

Posted by jayd at 07:58 PM | Comments (0) | TrackBack

May 28, 2004

THE PAIN REMAINS

i day before my mom's birthday celebration. magkikita dapat kami sa labas nina greta at ate sharon. instead, nagpunta na lang sila sa bahay sa antipolo. di ko nakayanang magmaneho dahil sobrang sakit ng tiyan ko... pakiramdam ko eh parang may isang milyong bulateng nagwewelga sa loob.

Posted by jayd at 07:51 PM | Comments (0) | TrackBack

May 27, 2004

THE SEXUAL HABITS OF COUPLES WITH CHILDREN

lipad ulit pabalik ng maynila. maraming salamat sa frequent flyer miles at makakauwi ng libre. problema ko lang eh tatlong beses na akong umeebak ngayon. pesteng LBM, bad sign.

nagkita kami ulit ngayong gabi ng mga classmate ko. maganda ang topic ng discussion namin: "THE SEXUAL HABITS OF COUPLES WITH CHILDREN". in particular, ang mga techniques kung paano makipag sex sa asawa na hindi nalalaman o napapansin ng mga anak na kadalasan ay katabi nilang matulog. nakakatawa. hehe.

Posted by jayd at 07:46 PM | Comments (1) | TrackBack

May 25, 2004

WHATEVER FATE DECREES

isa sa mga paborito kong kanta ni john lennon ang "grow old with me". simple lang ito na love song at ang unang dalawang linya ay galing sa tula ni robert browning na "rabbi ben ezra". bakit ko ba ito nabanggit? nagsesenti lang ako. ngayon kasi ang 13th anniversary ng kasal namin ni jet. ang tagal na nga pala namin ano? almost double the seven year itch. pero parang kailan lang. nagsimula kami, supot pa ako pareho kaming struggling na college graduates at pilit na pinapagkasya ang maliit na kita. ngayon, nakabili na kami ng sariling bahay (pulipeyd!) at saka tuli na ako.

di pa nga kami nakasal sa simbahan hanggang ngayon. di na namin ito napapagusapan ni jet lately, pero alam ko, gusto niya ng church wedding. ako naman, di na masyadong naniniwala sa aking nakagisnan na religion at diyos. pero kung hilingin niya eh di ibibigay ko ang hilig. kung nabasa nyo yung mga kwento sa aming website, alam nyo na sa munisipyo lang kami ng kalookan ikinasal. wala kasi kaming pera during that time. sa jollibee lang kami nag reception dalawa. pati nga yung mga witness kong kaibigan, pinauwi ko na lang dahil wala akong ipakain sa kanila. hehe.

wala rin kaming singsing. anong magagawa ko eh wala naman talagang pambili. hanggang ngayon wala akong singsing sa kamay. sa ilong sana ano, parang doon sa "the owl and the pussycat". but seriously, perhaps the absence of the ring to this day is my way of showing that we've done well in spite of the lack of resources. duriing our wedding, wala rin kaming nga parents at kamag-anak na dumalo. basta sinabi na lang namin sa kanila na ikakasal kami on this day and that was it. di naman sila nag offer na gastosan ang kasal namin. at kung nag offer man sila, baka tanggihan ko rin.

early on, alam na namin na di kami magkaka-anak. pero what the heck, basta mayrong taong nagmamahal, nagpapaligaya at nagpapatawa sa akin. sapat na iyon. i know we have more than enough to sustain us.

what's the secret of still being happy together after 13 years? i don't really know and i probably can't explain it well enough. pero pag pinilit mo ako, i'd say, it's the little things. it's the small gestures that reconfirm the relationship. it's the terrific sex, but i won't get into that for personal reasons. hehe. it's a bit shallow, but it's also the way jet laughs at my corny jokes. if you've ever heard my wife laugh, you'll know why. it's the humor and the private jokes. it's the goodbye kiss everyday before i leave for work. it's the phone calls at unexpected times. it's the history of all those 13 years, of starting together when we were still poor, building our home from scratch and finding our place in this world.

i hope we grow our love even more as we age. i don't have any ideals on how a marriage should be, nor do i have expectations on how my wife should contribute to our relationship - financially, emotionally or otherwise. i take everything at face value and don't look much on the shortcomings. bottom line: i'm happy enough as it is that i have someone to grow old with.

happy anniversary mylabopmayn. pakinggan mo ang kanta kong ito para sa iyo. lab U!

Posted by jayd at 12:00 AM | Comments (51) | TrackBack

May 14, 2004

TONIGHT THIS FOOL'S HALFWAY TO HEAVEN AND JUST A MILE OUTTA HELL...

nagpunta ulit ako kaninang umaga sa embassy natin para kumuha ng OEC (overseas employment certificate). uuwi kasi kami ni jet sa pilipinas bukas at inaayos ko nang lahat ang mga certificates para di na kailangan pang magpunta ng POEA sa ortigas. nakaka inis pumunta doon dahil kalahating araw ang waiting time. sa embassy ng singapore, 5 minutes lang.

ano ba ang OEC? eto yung papel na nagsasabi basically na...

1. ikaw ay alipin sa dayuhang bayan

2. kailangang magbayad ka para naman kumita ang gobyerno tuwing ikaw ay uuwi sa pilipinas.

3. sa wallet mo ay may OFW ID na pwede mo ring gawing ATM card sa equitable bank. sino kayang bwakanginang nagpakana ng racket na ito?

4. kailangang magalang ka sa mga matataray na taga POEA sa NAIA, kahit gusto mong chupain ang kanilang mga ilong hanggang sa sila'y mahimatay.

in fairness naman sa mga taga POEA - yung mga taga main office at yung narito sa embassy ng singapore ay very professional. eto lang talagang mga taga airport ang gusto kong dagukan dahil di sila marunong humarap. siguro dahil maraming mga OFW ay mga DH, construction workers, mga dancer at musicians na karamihan ay di nakatapos sa pag-aral (i.e. perhaps naiisip ng mga taga POEA sa airport na mas may pinag-aralan sila - therefore... "look up to me you fucking OFW na mas malaking suweldo kaysa sa akin" ang kanilang mentality).

mayroon akong mga tanong:

1. lahat ba ng umaalis ng pilpinas para mag trabaho ay kailangan mag report sa POEA para magbayad ng mga dues? paano yung mga nasa europe? USA? australia? pinipili lang ba nila yung mga bansa tulad ng singapore, saudi, etc?

2. nakakatulong ba ang POEA/OWWA sa mga OFW pag may nangyari sa kanila? historically, have they helped pinoys abroad who needed assistance? pag namatayan, nagkasakit, etc. etc.

3. may balak ba sila na lagyan ng on-line processing para sa completion ng mga requirements at payment ng mga forms. aksayado sa oras at ang laking hassle talaga ng pag bisita sa POEA office.

Posted by jayd at 01:58 PM | Comments (15) | TrackBack

April 26, 2004

EVERY FLOWER TELLS A STORY

ang bulaklak na ito ay may kwento. ito'y galing sa orchid na bigay sa akin ng kapitbahay kong ex-pulis na dating reporting sa isa ring ex-pulis na ngayo'y tumatakbo ng presidente. marami akong tsismis tungkol sa ex-pulis na ito, pero di ko sa inyo ikukwento. i-ping nyo ang site ko at baka mapilitan ako. mwahaha. masipag itong mamulaklak (yung orchid ko ha, hindi yung tumatakbong presidente). almost year round. ang tawag nga pala rito ay phalaenopsis (yung orchid ko ha, hindi yung tumatakbong presidente). ilagay sa parte ng garden na may shade (ayaw niya kasi ng direct sunlight) at kaunting dilig ng tubig. pwede mo na siyang pabayaan.

malapit ko na ulit makita ang mga halaman ko't bulaklak. uwi kasi kami ni jet sa mayo para sa 13th 14th anniversary ng aming kasal. at siyempre, para sa 80th b-day ng mommy ko. isang linggo lang kami pero alam kong sulit ito. miss ko na kasi ang pamilyang naiwan. miss ko na rin ang bahay sa antipolo. miss ko nang matulog sa sariling kama sa sariling kwarto sa sariling tahanan. anim na buwan na pala kaming di nakaka uwi. ang bilis ng panahon.

Posted by jayd at 05:47 PM | Comments (21) | TrackBack

April 16, 2004

STIR FRIED NA PAG-IBIG

nininerbyos ako ngayon. mas enjoy ko pa kasing mag hiwa ng bawang kaysa magtrabaho. hehe. nag-aaral akong magluto at pinag eekspereminentuhan ko ang asawa ko. pag di niyo siya nakitang on-line itong mga darating na araw, ibig sabihiin, hindi ako nagtagumpay. bakit cooking? ala lang. gusto ko lang idagdag ito sa listahan ng aking spectacular talents. nagsabi na ako sa kanila. suportado naman ako ng pamilya sa balak kong ito. mwahahaha. aaminin ko, hindi ako natutong magluto nung bata ako. yan ang napala ng spoiled na bunso. ngayong taon nga lang ako natututong magsaing. lately, nag-aaral akong mag stir fry. stir fry this, stir fry that.

para sa hapunan ngayong gabi, nagluto ako ng beef and mushroom with oyster sauce at stir fried spinach. hindi masyadong masarap yung beef dish pero may pag asa yung stir fried. ok lang, bata pa naman ako. at 38, i am learning to become a cook. today, stir fried. tomorrow? the world! BWAHAHAHAHA! (tawang demonyo)

baka mayron kayong gustong matikman, sabihin nyo lang sakin. pero huwag yung mahihirap tulad ng adobo o kaya sinigang. sa stir fried muna tayo mag concentrate.

Posted by jayd at 09:14 PM | Comments (16) | TrackBack

April 06, 2004

I READ THE NEWS TODAY, OH BOY

narito na sa singapore ang mommy ko. she arrived yesterday with my sister emy, her husband rene and their daughter paola. my other nieces kim and sarah will plane in today from manila. i'll try to post some pics before the weekend. in the meantime, kwento lang muna ako about my mom. here goes:

ang mommy ko ay 79 years old (turning 80 next month). nag-asawa sila ng daddy ko when she was 17. ak-shu-ly, nagtanan nga sila sakay sa trambia. eto yung LRT nung unang panahon. nabuntis siya with her firstborn gigi during the war. she doesn't talk about it much these days pero alam ko, nahirapan sila during the japanese occupation. all in all, anim kaming magkapatid na inalaagaan niya. ako ang bunso. ang baby. ang peborit.

---

IN OTHER NEWS...for the first time this year, i've got my first non-travel related cellphone SMS spam. gardemet. the text message says "HOME FACIAL, BODY OR FOOT MASSAGE AT $20! STRICLY FOR WOMEN ONLY". dang.

STILL OTHER NEWS...happy birthday to ate sienna, our good friend from west covina and the chief cook of the pansitan blogging community. ninang, sana maligaya na bati pa ang bertday mo!

my dad and mom split up when i was 13 years old. mahilig sa chicks kasi ang daddy ko (na boses pa lang, laglag nang panty ng mga kababaihan). after splitting up, ginapang ng mommy ang pag-aaral ko hanggang sa nakapagtapos. di naman nabigo ang mga pangarap niya para sa akin dahil after working our butts off, jet and i now have our own house in antipolo. maganda ang trabaho ko rito sa singapore at bukod sa nakakapag ipon na ng pang retirement, nakakatulong pa kami sa pag-aaral ng iba naming mga pamangkin.

i may not have known in then, but we didn't have much money and she must have sacrificed a lot just to see that i got my education. nanghiram siya ng pera sa kung sino sinong tao para lang ako makatapos. there was a time when she even approached the mistress of my dad and borrowed money. if that's not sacrifice, i don't know what is. let me put it this way: how far would you go para makapag-aral ang anak mo?

now, it's a bit of payback time. jet and i are treating my mom for a weeklong vacation here in singapore. maligaya ako dahil mabibigyan namin ang mommy ko ng isang memorable na experience dito. kinuha ko ang calculator ko kanina at nag compute... wala pa sa katiting ang ginagawa namin ngayon sa sakripisyo niya para sa akin.

Posted by jayd at 02:49 PM | Comments (23)

March 29, 2004

KWENTONG BARBERO

nagpagupit ako last weekend after postponing it for three weeks. hinahanap ko kasi muna ang suki kong barbero sa mga kalapit barbershops around our neighborhood. nag resign na kasi siya from the barbershop where i usually have my haircut. hindi ko makita ang lekat kaya naghanap na lang ako ng bago. ok, POP QUIZ (a'la keanu doon sa pelikulang "speed"):

TANONG: kung biglang nawala ang regular barber mo at mayron kang pagpipilian sa loob ng barberya na gugupit sa iyo, sinong pipiliin mo?

SAGOT: siyempre, pipiliin mo yung barbero na may pinakapangit ang gupit ng buhok.

rule of thumb: on the assumption that barbers in a barbershop cut each other's hair, the best barber will always have the worst haircut.

kaya pinili ko eh itago na lang natin sa pangalan na "hipping kulelat". he has a haircut that looks like a cross between jesus christ and michael jackson's afro hairdo during the 70's. believe me, it can't get any worse than that.

ok naman ang kinalabasan. buhay pa rin naman siya hanggang ngayon.

ang hirap kasing mag break-in ng bagong barbero dito sa singapore. ang laki ng risk na the first few times kang magpagupit eh something bad will happen to your hair. ang magagaling na barbero sa singapore ay mga malay. parang sa pilipinas, ang magagling na barbero ay mga kapampangan. ang hirap sa kanila eh di sila masyadong magaling mag english kaya imbes na sabihin mo lang eh "i want a barber's cut, my friend", kailangan mo pang explain in detail (complete with very explicit hand and head genstures) how you want your hair cut. minsan, may di sila naiintindihan sa explnation mo and that is where your hair is in danger... great danger.

some facts about the singapore haircut:

1. ang average gupit sa barbershop ay S$10 (around 330 pesoses)

2. ang magagaling na barbero ay malay

3. bihira silang gumamit ng gunting dahil elecrtric razors ang kanilang preference. mabilis silang matapos pero walang masahe at the end.

4. much to my relief, barbers in singapore use disposable blades sa kanilang labaha. ok ito dahil iwas communicable diseases tulad ng HIV-AIDS, hepatitis at galis

5. mahilig magtanong ang mga malay na barbero ng "are you filipino?", "are you a musician?" at "what instrument do you play?" ng paulit ulit hanggang matapos ang gupit mo.

Posted by jayd at 03:30 PM | Comments (11) | TrackBack

March 28, 2004

SUICIDE IS PAINLESS

two weeks ago, pinanood ko ang "M*A*S*H" (yung masterpiece ni robert altman, hindi yung tv series). ever since, di na nawala sa loob ng ulo ko yung paulit-ulit na pagkanta ng "suicide is painless", the lyrics of which incidentally, was composed by altman's son. kahit saan na lang kinakanta ko ito - sa banyo, sa opisina, sa train (much to the amazement of the other passengers). nung di ko na matiis, kinuha ko yung gitara kanina at nirecord ang aking take sa kantang ito. pakinggan nyo na lang.

mayron pa akong mga ibang nirecord:

"freight train". kinanta ko habang pinapatikim sa akin ni jet yung weekend ulam namin, kaya marami kayong maririnig na background noise at iba pang mga soundepeks.

"for no one". ang aking childhood peborit. para sa akin, ito ang isa sa mga turning point sa pop music history. before this, you had lyrics like "bye-bye love, bye-bye happiness, hello loneliness, i think i'm gonna dah-hie". then this beatle song came out and the over simplistic lyrics of the past became - "your day breaks, your mind aches, you find that all her words of kindness linger on, and she no longer needs you". a big leap in the sophistication of the music.

"golden slumbers". ang paborito kong lullaby song, from the 1969 abbey road LP of the beatles (again). alay ko sa lahat ng mga baby sa buong mundo.

Posted by jayd at 01:57 PM | Comments (11)

March 14, 2004

COUNTER FLOW

eto true story na nangyari nung 1977, grade 4 ako nito: hinuli kami ng pulis dahil nautot ako sa loob ng school bus. nasa harap ako nakaupo at napa-utot habang papalabas kami ng grace park (sa kalookan city) going to EDSA. dahil sa sobrang bahu, nalito yung driver namin. imbis na mag right turn siya sa EDSA going to balitawak ay nag counter flow siya by turning right doon sa lane papuntang monumento.

muntik na nga kaming mag head-on collision doon sa isang JD liner na bus. buti na lang naka-iwas yung driver. ang hindi naiwasan ay ang pulis na nakaabang na sa amin. pinara kami at kinuha ang lisensya ng driver. galit na galit siya sa akin at sinisisi ako sa nangyari. simula noon, di na niya ako pinaupo sa harap ng sasakyan.

Posted by jayd at 12:48 AM | Comments (0)

March 12, 2004

AN OLD FARTING TRICK

this is a great trick pag ikaw ay nauutot at gusto mong magpatawa. lalo na para sa mga unsuspecting na mga pamangkin during family reunions. ang tawag ko rito ay "the sprained finger fart". simple lang itong i-execute pero kailangan mo ng practice sa timing. ganito yon... pag alam mong mauutot ka na, punta ka sa mga grupo ng mga pamangking naglalaro. pretend na na sprain ang daliri mo at i-request mo ang isa sa mga pamangkin mo na hilahin ito para mawala ang sakit. maganda umarte arte ka pa ng kaunti, sabay: "paki hila mo nga ang daliri ko, na sprain ata. ang sakit".

pag hila ng bata sa daliri mo, sabayan mo ng malakas na utot. pagmasdan ang pagtingin sa iyo ng mga bata in total admiration. their amazing uncle's fingers crack with a different sound.

Posted by jayd at 11:44 PM | Comments (0)

January 09, 2004

MY INDIO SINKRA-C #1

tagilid ang kamay ko pag nagsusulat. parehong pareho ng itsura ng kamay ni kevin spacey sa pelikulang "the usual suspects". force of habit siguro dahil nung estudyante pa ako, walang arm rest na nagsusuporta sa aking writing hand. i am left-handed.

but, i eat with fork and spoon, play the guitar, aim a rifle, use the computer, play golf, wash my pwet righthanded. asamateropak, my right hand is stronger than my left hand. kaya lang, for all of the intricate and fine work, i use my left hand - e.g. writing o kaya pag nagkamay kumain.

i love being left-handed. somehow, it makes me feel unique. i love the sinister implications that it brings. i love the fact that leonardo, paul mccartney, jack the ripper, bill clinton, michelangelo, raphael, kermit the frog, marlyn monroe, oprah, alexander the great, ceasar and ate sienna are all lefthanders like me.

my wife jet is also lefthanded. kaliwete kami parehong mag-asawa.

Posted by jayd at 10:47 PM | Comments (0)

November 15, 2003

TOP 10 REASONS KUNG BAKIT GUSTO KONG MANAPAK NG TAO

10. pag may nagpadala sa akin ng mahigit 1MB na e-mail pag overseas ako at naka dial-up lang. o kaya, pag may nagpadala sa akin ng mga forwarded na email within an email

9. pag nanonood ako ng sine at yung taong nasa harap ko ay nagkukwento ng blow by blow account ng kung anong mangyayari sa palabas tapos mali mali naman ang kwento. o kaya pag may nag ring na cellphone ng mga taong nasa near vicinity ko sa sinehan

8. pag may sumingit sa pilahan at dinedma ako pagtapos kong sigawan siya ng "HOY GAGO, the end of the line (QUEUE pag dito sa singapore) is at the back!"

7. pag taeng tae na ako ay may naka harang na tao sa pinto ng banyo

6. pag may kumanta ng "MY WAY" sa karaoke.

5. pag nagpagupit ako at iniba ng barbero ang hati ng buhok ko. O kaya, pag hindi pinantay ng barbero ang patilya ko.

4. pag may katabi ako sa train or bus na may anghit, nangungulangot o kaya kumakanta ng sintunado. ibang usapan na talaga pag ang katabi ko sa bus ay may anghit na nangungulangot pa, habang kumakanta ng sintunado.

3. pag nagmamaneho ako papuntang baguio at nasa bulacan pa lang ay may magtanong ng "malayo pa ba?" parehas din siguro ito pag nadapa ako at may nagsabing: "nadapa ka? masakit?"

2. pag may nang gising sa akin at nag sabing: "gising ka na?"

1. pag masama ang loob ko at may nagsabi sa akin na "OK ka lang?" o kaya "ganyan talaga ang buhay..."

Posted by jayd at 11:29 AM | Comments (0)

November 13, 2003

ULYANIN

kahapon, pag ligo ko sa umaga eh sa sobrang pagmamadali, nakalimutan kong banlawan yung buhok ko na may conditioner. ang tangengot ko talaga. kaya pala pag tingin ko sa salamin eh para akong si catchupoy. tapos madulas na clumpy ang dating.

napansin ko lang talaga nang bumula ang buhok ko sa train station pauwi. pinawisan kasi ako sa paglalakad from the office. bwakanginangyan, ang gago ko. nakakahiya!

Posted by jayd at 10:31 PM | Comments (0)

September 23, 2003

MANANANGGAL TERRORIZES SINGAPORE

pag nag-iisip ako, imbis na mangulangot eh mahilig akong mag doodle. simula high school, lahat ng mga notebook ko ay punong puno ng mga iba ibang drawing. yung iba weirdo, yung iba nakakatawa. balang araw pag sikat na ako, pwede siguro itong ibenta ni jet sa mga collector ng milyon milyon.

'nga pala, may gusto akong gawing pelikula... horror movie, tungkol sa isang national convention ng lahat ng mga maligno sa pilipinas. gagawin ito sa PICC at imbitado lahat ng mga mananaggal, kapre, white lady, dwende, aswang at tianak sa kung saan saang bahagi ng pilipinas. ang theme: "Progressive Haunting Techniques in the New Millenium". kailangan ko lang ng scriptwriter para punoin ang mga detalye ng storya.

Posted by jayd at 01:53 PM | Comments (0)

September 09, 2003

INTERESTING SEARCH WORDS USED TO GET TO MY SITE

ang bading, ping lacson
bakit ang unggoy mahilig sa saging?
lumpia
sabong!
kwentong aray
tuli na pilipino
pano mo malalaman pag may gusto ko sa isang guy??
george estregan
scientific names of dylan baka
mga GRO ng pasay
libog ng pinay
sec bomb girls spaghetti song
gamot sa libog
kwentong pek-pek
cubicle farts covering
jakol
ekis pics
binatang pinoy
babae sa kama kwento
tulog ba ang diyos
sampaguita singer
tagalog bading stories
kwentong gintong dahon
tagalog sa salitang pet name
indian mass ritual hair cut
pics of sinaunang tao
mga bagong gamot sa malalang sakit
malibog mahilig
ang paboritong kwento ni hudas
HALINGHING

mga obrserbasyon ko lang... una: maraming mga twisted na gumagamit ng internet. pangalawa: maraming mga lalaking pinoy ang on-line. ikatlo: mahilig sila sa mga kabastusan. ikaapat: akala nila eh porn site ang site ko.

Posted by jayd at 10:13 AM | Comments (1)

August 30, 2003

CIRCUMSTANTIAL CIRCUMCISION

nung isang gabi nagpunta ako sa doctor para magpatuli.

hehehe...

hindi. joke lang. sinumpong na naman kasi ako ng allergy ko. kaya hanggang ngayon, supot pa rin ako.

hehehe...

siguro may nakain na naman ako sa labas na pagkaing may halong hipon. di ko maalala kung saan. pag lunch kasi, lumalabas kami at kumakain sa mga ibat-ibang turo-turo dito sa singapore. ginagawa ko namang lahat para siguraduhin na wala akong kinakain na shrimp, crabs at pusit. minsan may nakakalusot pa rin, lalo na sa mga pagkaing may sabaw. yung mga ibang pagkain kasi, shrimp based ang stock ng soup kaya kahit umorder ka ng beef noodles minsan, may halo itong hipon. kaya yan... "hipon coming back" ako sa doctor because i "pusit to the limit". "isda best" kasi eh!

dito lang ako nagkaroon ng allergy sa shrimp. nakakainis nga. di na tuloy ako makakain ng halabos, tempura at lahat ng nga iba't ibang hipon dishes na peborit ko. di na rin ako pwedeng kumain ng peborit kong pepper crab, chili drab and the very rare and tasty hairy crab from shanghai. bwakanginangyan. binigyan na naman ako ng injection ng doctor sa clinic malapit dito sa amin. tapos additional na gamot... isang klase sa umaga para hindi katihin sa opis. isang klase sa gabi para di ako katihin sa pagtulog.

ok yung gamot sa panggabi, pag kainom ko eh para akong nag downers. super antok at diretso ako sa kama agad. which is just as well dahil nakakabwisit talaga ang kati ng allergy. palipat lipat ang kati sa iba't ibang parte ng katawan, palaki ng palaki ang pantal. kamot ka ng kamot na parang may galis. dati tinitiis ko ito dahil ayokong magpunta sa doctor. ngayon, ayoko na man. pag nakaramdam na ako ng allergy attack, takbo na ako agad sa clinic.

next time siguro, pwede ko nang isabay ang tule sa next appointment ko sa doctor. hehehe... hahahaha!

Posted by jayd at 12:26 PM | Comments (3)

July 31, 2003

BACK TO THE DAILY GRIND

nandidito na ulit ako sa singapore. balik daily grind. home to office. ride bus, ride train, walk to office. work, coffee break, work, lunch, work, coffee break, work, uwi. walk to train station, ride train, ride bus. office to home.

the first day at work after a trip is always hard. tinatamad akong magtrabaho at madali akong mapikon. gusto ko nang umuwi at mag shower, manood ng news, watch a movie, have dinner at makipagkulitan kay jet.

naiinip ako at kung ano-anong pumapasok sa isip ko: tick tock tick tock... alas singko na ba? ah matagal pa. tick tock tick tock... ayoko talaga ng office work, a desk job for me is like a death sentence. tick tock tick tock... mag resign na kaya ako? tick tock tick tock... ano kayang ginagawa ni jet ngayon? tick tock tick tock... teka muna, pag nag-resign ka ba, saan ka pupunta? tick tock tick tock... kamusta na kaya ang garden ko? tick tock tick tock... sa CHINA ka na lang magtrabaho, di ba may job offer ka doon? tick tock tick tock... bakit ba kanina pa kinakati ang siko ko? tick tock tick tock... may field work ka rin naman dito hindi ba? tick tock tick tock...putangina, gusto kong magbakasyon. pagod nako.

KRRRRRRRRRRRRING!!!! Coffee Break! Makayosi nga muna.

Posted by jayd at 03:36 PM | Comments (0)

July 21, 2003

PABORITO KONG EPITAPH

HERE LIES AN ATHEIST
ALL DRESSED UP
AND NO PLACE TO GO

Posted by jayd at 09:20 PM | Comments (0)

July 15, 2003

AGE CHECK POP QUIZ

o sige, mag check tayo ng mga edad...

1. sino ang artistang lead character ng hit TV series na "The Six Million Dollar Man"?
2. sino ang ex-wife niyang member ng "charlie's angels"?
3. sino ang babaeng lead ng "the bionic woman"?
4. sino ang bida sa tang-ta-rang-tang na kalbong pinoy comedian?

Posted by jayd at 10:19 PM | Comments (0)

July 09, 2003

WEDNESDAY MORNING BLUES

miyerkoles ng umaga... nandito na ulit ako sa singapore sa piling ng saging ni jet.

hirap talagang mag hanap buhay. kahapon lang eh nasa perth kami at nag bibigay ng isang conference. byahe ng overnight para sa preparations mamaya. bukas naman ay ang singapore version. ang maganda lang sa akin ay madali akong makatulog. kaya kanina, di pa nag take-off ang eroplano eh tulog na ako. pag gising ko eh preparation na for landing sa singapore. binibilang ko yung oras na gising ako sa eroplano... 20 minutes out of the alomost 6 hours na flight. di na masama ito. hehehe.

tumiwalag na ang isa sa grupo namin - si norman ay kasalukuyang nasa eroplano ngayon pabalik ng sydney. iniwan na namin ni gk sina ceci at tom sa hotel nila at magkikita mamayang lunch time. pahinga muna ng 2 oras, tapos trabaho na ulit. in the meantime, quality time muna dito sa bahay with mylab.

Posted by jayd at 08:41 AM | Comments (0)

June 30, 2003

ILANG ARAW SA PILIPINAS, PART III

in between davao and cotabato ang mt apo, ang pinakamataas na bundok sa pilipinas. gumawa kami rito ng power plant sa gitna ng gubat. ang emphasis ng plantang ito ay sa environmental compliance at malaki ang ginastos upang ma-minimize ang impact ng planta sa kalikasan. i'm proud to be part of the team that made this possible. mahigit pitong taon na itong tumatakbo na walang problema at patuloy na nagbibigay ng kuryente sa buong isla ng mindanao. ito ang project na ginawa ko na pinaka satisfying.

umuwi ako ngayong linggo upang gawan ng project study ang augmentation ng automation system ng planta. sana matuloy ito para muling makabalik sa langit.

Posted by jayd at 01:01 AM | Comments (0)

June 09, 2003

BACK IN SINGAPORE

nandito na ako sa singapore. kakadating ko lang ngayong gabi. medyo malungkot dahil wala si jet. two weeks pa siya sa manila bago lumipad dito. ako lang mag-isa at medyo nakakapanibago.

bago pumasok ng airport eh, kumain muna kami nina jet ng takeout na jollibee sa breakwater ng manila bay. maganda na pala doon. inayos na ang harapan at marami nang mga park bench at may mga restaurant na. what a great last day to spend before coming over here.

ngayon, heto akong nag-iisa, balik trabaho na naman at muling nangangarap na makauwing muli.

Posted by jayd at 11:11 PM | Comments (0)

June 08, 2003

NAKAHIGA SA ANTIPOLO

nakahiga sa kama sa isang makulimlim at medyo mahangin na umaga dito sa antipolo. ang sarap ng pakiramdam. mamaya, bababa kami para mag tanghalian sa mga mommy ko. tapos balik ulit dito sa taas mamayang late afternoon. itong hapunan naman, magluluto ako ng aking famous inihaw na pork liempo. tapos, bukas ng gabi, babalik na ako sa singapore.

Posted by jayd at 10:28 AM | Comments (0)

June 02, 2003

WELCOME HOME BATJAY

gumising ako kanina at ang una kong ginawa ay uminom ng kape, habang pinagmamasdan ang mga halaman at bulaklak ng aking hardin. kung makailang beses ko na itong iniisip gawin habang nagpapakahirap magtrabaho sa singapore. wala, masaya lang ako.

Posted by jayd at 01:16 AM | Comments (0)

May 21, 2003

12th WEDDING ANNIVERSARY

iniimbita ko nga pala kayong lahat sa 12th wedding anniversary namin ni jet sa linggo. samin nang lahat ng pagkain at inom, basta punta lang kayo sa flat namin. alis lang ako sandali, pagbalik ko, SAGOT KO KAYONG LAHAT!

Posted by jayd at 12:25 AM | Comments (0)

May 03, 2003

OYA NI KALDERETA...

alam mong nakakaiyak na kanta para sa akin... yung CHICHI WO MOTOMETE (Seeking Father), ito yung ending song ng voltes v. tangna, everytime na lang marinig ko ito, nalulungkot ako. ewan ko kung bakit... mourning for a childhood lost, remembrance of a world when it was still school and a small village in novaliches, happy days when the family was still complete.

ewan, perhaps one of those reasons, or maybe all of the above. nevertheless, may maliit na pinong-pinong kurot akong nararamdaman. tulad ngayon, pinapakinggan ko ang kanta... bittersweet, melancholy, infinite sadness. hehehe... i'm 37 years old, and cartoon theme songs make me sad.

oh well... LASER SWORD!!!

p.s. oo nga pala, worth reading yung article ni jessica zafra: Who killed Voltes V? if you are my age, you'll understand what she is trying to say here.

USELESS KNOWLEDGE: jessica zafra is the filipina writer, well known for her "twisted" books. we have them all and re-read them from time to time. she also wrote the liner notes to binky lampano's record "i read the news" (buy it if you can). binky, of course, is the great bluesman rocker jet and i love to watch live (talk about soulful song renditions and binky comes into mind). binky (along with the jerks, tropical depression, the dawn, sampaguita, banyuhay, anak bayan and grupong pendong) performed in the benefit concert at bistro RJ to raise funds for the brain surgery of my brother. during the time he made this record, syota niya si CNN anchor, veronica pedrosa. may dedication pa nga kay veronica sa record... oh, and veronica used to introduce binky when he performs. kaya lang they split up many years ago and veronica is now the face jet and i always see when we watch the CNN evening news while eating dinner here in singapore.

ayan, from my childhood, martial law and voltes v, jessica, binky, veronica, cnn to jet and i in singapore - Six Degrees of Separation? hehehe...

Posted by jayd at 08:54 AM | Comments (0)

May 01, 2003

Happy Labor Day sa inyong lahat!

"nandito ako sa singapore, mag-iisang buwan na. naging isang estrangero para makapag-ipon ng konting pera. tama ba itong ginawa ko? sana... sana pagbalik ko sa pilipinas nandoon pa rin ang mga mahal ko sa buhay. sana buhay pa sila. sana may kabuluhan lahat ng ginagawa ko rito. sana..." posted by Jay David Tuesday, September 11, 2001

ito ang unang entry ko sa kwentong tambay... punong-puno ng lungkot, pagduda at indecision. umalis ako ng pilipinas pagkatapos ng labindalawang taon na pagtatrabaho. umalis ako upang mabayaran ang bahay at para makapag-ipon. sinimulan ko itong blog na ito sa unang buwan ng pagdating ko dito sa singapore. ang dahilan ng pagsusulat ay simple lamang: upang maibsan ang pag-iisa at pag-aalala.

pag nagsabi kayo ng "happy labor day" sa mga migrant worker na tulad namin, halo ang lungkot at saya ang aming nararamdaman. para kang kumain ng masarap na ginisang ampalayang may itlog: bittersweet. sa isang banda, ang pagpaparito ay nakakapagpaangat ng buhay pero sa isang banda ay malupit dahil malayo ka sa mga tao at sa bayang mahal mo.

si ibet, uuwi ngayon pabalik ng pilipinas upang makita ang kanyang ina for the last time. sina roland (classmate ko sa pagyoyosi), tolits, dodong, rodel at rex na nasa saudi, malalayo ngayon sa pamilya - puro kalyo na nga raw ang kamay nila eh. sama mo na ang milyong milyong mga pinoy na nagpapakaalipin sa ibang bansa upang makapag-aral ang mga anak, magkaroon ng maayos na tirahan, makatulong sa mga sangkatutak na kamag-anak at makapag-ipon upang makauwi tuwing pasko na may dala-dalang pasalubong kahit papaano.

sa inyong lahat na mga migrant workers at mga OFW... isang malutong na "happy labor day"!

FOR FURTHER READING: first blog my typical week one good turn the house and family i left behind jet's with me now, and i feel complete i am an OFW melancholy and the infinite sadness, no more

ah, oo nga pala, isang pagbati rin para sa mga nabubuhay dahil sa pangungurakot at paglustay sa kabang-bayan: MGABWAKANANGINANYONGLAHAT!

Posted by jayd at 02:54 PM | Comments (0)

April 28, 2003

My Twice Daily Temperature Readings

wala namang extra special na nangyari sa akin papasok sa office ngayong umaga. ah except na may umutot sa aircon bus. tanginangbahutalaga pre! ang bantot bantot! pag pinatagal pa niya yon ng hanggang hapon, baka mag-invade nang mga amerikanong cowboy dito sa singapore, due to chemical weapons of mass destruction.

ganoon kabahu ang utot niya! (kung sino man siyang impakto or impakta). siyempre, walang umamin. pero linawin natin ah, hindi ako yung umutot.

kung sa pilipinas yon nangyari, sisigaw na ako ng: "o, yung umutot diyan, umamin na". problema nandito ako sa singapore, kaya tumayo na lang ako sa silya ko at pumwesto malapit sa pinto para umiwas sa amoy.

nirecord ko na rin nga pala ang temperature ko sa My Twice Daily Temperature Readings

Posted by jayd at 10:15 AM | Comments (0)

June 11, 2002

IT'S NEARLY A YEAR...

what's been going on in my life recently? nothing much really. i still work as an engineer here in singapore. it's been more that 10 months since my wife and i left good old pilipinas.

...meanwhile there's this case i got to handle regarding the alarm handling of an australian customer and it can't wait. problem is i don't know anything about what they're talking about and it pisses me off. time to hit the books and start reading...

Posted by jayd at 09:00 AM | Comments (0)

December 24, 2001

MERRY CHRISTMAS?

this is my first christmas out of the country. my first christmas in singapore.

there's not that much christmas cheer really. tumatanda na ako, di ko na na-enjoy ang pasko. parang parehong araw lang ito, katulad ng mga nag-daan ng mga araw - kisap-matang nawala. wow, ang gandang salita "kisap-mata": "blink of an eye"... para bagang isang pa-profound effect to impress gentle reader. hehehe... amazing!

"it's amazing whoop, with the blink of an eye, suddenly it's alright". sabi nga ni aerosmith. ang bilis talaga ng panahon. sana next year na, para pwede nang umuwi at mag-baskasyon.

merry christmas na lang, whatever it still means.

Posted by jayd at 09:46 AM | Comments (0)

CHRISTMAS EVE?

may pasok kami ngayon eh. what a bummer. pero half-day lang. yehey! bukas no work tapos balik sa 26. 9:30 na ng umaga - gusto ko nang umuwi.

Posted by jayd at 09:38 AM | Comments (0)

November 27, 2001

BARBER'S CUT

kwentong barbero? i had a haircut recently. very interesting. the best barbers here in singapore are malay. why? ewan. why are the best barbers in the philippines, kapangpangan? ewan din. if you visit the good barber shops in manila - there's a very good chance that most of them are kapangkapang. its just that way, i guess. how do you spell necktie in kapampangan? hen-hee-si-kitty-hi-hee! hehehe... coffee? si-ho-hef-hef-hee-hee! hehehe! hay nahkuh! takshapoka... where was i? oh, okay...

the malay barber asked me: "are you pare?"

"huh?"

"are you pare? are you filipino?"

"ahh! yes, i am pare."

and then i realize these people have a name for us, like we have names for them (indonesian:korokan, indian: pana, chinese: check-wa, japanese: japok, caucasian: "wannabuywatch joe") - they call male filipinos "pare". siguro naririnig nila yung mga lalaking pinoy na mag-usap dito parating may "pare". Pare, pre, tsong, hoy, pssst... all you need to hear to confirm that there's a pinoy nearbye. minsan combination: "psssst, hoy!", "hoy, pssst!", "hoy pare", "pre, psst, hoy!"...

a haircut here costs $ 9.00 - about 250 pesos. it's like going to ricky reyes for a trim. but i dont go there. i still like to go the traditional kapangpangan barber. i pay 50 pesos for a barber's cut (what else?), a razor job on the side burns, baby powder on the raw spots, a hair tonic massage at the end and probably a hot towel thrown over your head - aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah! ang init! ang init! ang init! aaaaang sarap ah!. isapanga!

hair tonic.... one whiff of that smell and i'm suddenly a kid of four, having a hair cut with my dad. we always had our hair cut together with the same barber. i think his name was omeng. he had his "gupit binata" and i had my "beatles cut". it was always on a sunday afternoon. there's nothing like entering an air-conditioned barber shop on a hot sunday afternoon and being arested by the sweet smell of hair tonic. hehehehe... melancholy lesson: lovemwhiletheirstillalive!.

says the organ grinder.

"...its funny how the time goes,
and you never seem to notice till they're gone..."

the massage is my favorite hair cut ritual. it's the barber's way of telling you: "tapos ka na bata, alis ka na diyan sa silya" - or as the filipino barber (still holding his razor blade) says to his american customer (scared shitless): "pano bang sabihin ang tapos na...ahh...ehh...this is your 'THE END', joe!". the massage starts with noisy clapping as the barbers hands comes into contact with your back. it's followed by a neck rub and then the finishing touch: the barber pours hair tonic in his hands and massages your scalp. mapapa-"wow" ka sa sarap (at mapapa-"ow" ka naman sa sakit kung tumulo ang tonic sa raw shaven skin..."aray, aray, aray! mama, paki lagyan naman ng pulbos yung gilid ng tenga ko. nagsugat na yata yung inahit nyo eh!").

in davao during my mt. apo days, we went to a local barber shop (whose barbers were not even remotely kapampangan) that charged us 30 pesos for a hair cut, complete shave, ear and nose cleaning. it takes 2 hours for the complete job. you take a nap and awaken, totally refreshed and looking good. i give the barber 100 pesos. it would be a shame to pay him 30 pesos for a major job like that.

the older barbers told the best stories. they talked about everything - politics, showbiz, local tsismis. in the barber shop, the topic of the story is not that important. what counts is the telling. of course, the ultimate turn-off is a barber with bad-breath.

my barber here in singapore does not use scissors. he starts and ends with the electric razor. he is good and does his job like an ice sculptor creates his (what else?) ice sculpture! hehehe... he does it in a flurry and is finished in 15 minutes. this is where i miss my filipino kapangpangan barber. in manila, my barber looks at me like he's drinking brandy. he takes little snips like taking little brandy sips. he relishes every "close-open, close-open ng close-open" of the scissors (bugtungan: eto si kaka, bumu-buka-bukaka? sagot: gunting!) and he takes his time and doesn't hurry.

it takes 15 minutes para lang pantayin ang side burns ko.

hi!hi!hi! hi!hi!hi! hi!hi!hi! (opening lyrics of the yano song, banal na aso)

Posted by jayd at 04:20 PM | Comments (1)

October 18, 2001

OFW

i am an OFW, an overseas filipino worker. now, i am part of that "babalik ka rin crowd" you see around christmas time, arriving at the NAIA in droves from all over, gold chain around their necks, in jeans and maong jacket, ray-ban shades, goatee, and baseball cap, pababa pa lang ang eroplano kinukuha na ang hand carry luggage at nag papalakpakan na't handang halikan ang lupa pagka landing!

Posted by jayd at 04:32 PM | Comments (0)

September 21, 2001

THE HOME I LEFT BEHIND

...and then i see a picture of the house and family i left behind and suddenly it all come back in a flood of memories. home - traffic jams and dusty roads, chaos in the streets, people who don't care, corruption and greed, potholes and heat. philippines my philippines, we love it to death!

Posted by jayd at 08:21 AM | Comments (0)

TIME IS ON MY SIDE (YES IT IS!)

one month and a half! that's been the time i've been away from home. somehow, i've managed to get used to living here in singapore. somehow, riding a bus from the west coast to the psa building seems so normal. somehow, chicken rice, curry and roti prata tastes ok. somehow living in an HDB Flat is the most natural thing to do inspite of the fact that you feel like you're in a pigeon hole with a thousand other birds. somehow, singapore feels like home.

Posted by jayd at 08:14 AM | Comments (0)

September 20, 2001

THE OLD WOMAN AND ME, PART II

we still see each other once in a while, the old woman and i... she talks to me in chinese and i answer back in english. somehow we understand, at least, the most important message of all: that we are neighbors in one community.

Posted by jayd at 08:32 AM | Comments (0)

September 18, 2001

THE OLD WOMAN AND ME

i helped an old woman go down the stairs of my apartment block last week. she must have been in her late 70's or early 80's, i have no way of knowing. a good turn for an old woman here in singapore in the hope that a good turn is reciprocated to my mom in Manila.

Posted by jayd at 08:31 AM | Comments (0)

September 17, 2001

LET THIS BE A SONG CALLED ME

Music has been with me since I was a kid. In fact, you could say that my life has been one big album, each passing year moving from song to song. My dad was a big influence. He was one of the pioneers of Philippine Radio. He used to be one of the Sr. Announcers of ABS-CBN, but Martial Law was declared and then all of a sudden, they were all out of work. One of his people was this thin guy named "Ernie Baron". Hehehe...then without the "Brain Sharpening Hat", "Healing Diet for the Liver" and all his other inventions. Where was I? Oh yes, my dad used to take me to the radio station a lot and he'd ask me to help him set up the records. Sometimes, we'd go the studio and he'd ask me to record a poem. He'd play it on the air, and my Aunt Eugenie would cry every time she hears it. We'd go to the record companies and they'd give me all kinds of records that by the time I was in 6th grade, I probably would have the most comprehensive rock collection of any 12 year old anywhere in the world. After a year, he'd leave us for another woman. I was 13 years old, without a dad, but with plenty of music.

Posted by jayd at 02:02 PM | Comments (2)

September 14, 2001

THE TYPICAL WEEK OF AN OFW ENGINEER IN SINGAPORE

Let me describe to you my typical week...

I work in an office in the South West of the island of Singapore. I have a small cubicle (6 ft x 9 ft), a lot better than what I've had in the past with Siemens. I have a large desk covering my front, right side and my back. On my upper right are three cabinets where I store my manuals and other stuff. On my rear are cabinets which contains my company Wonderware T-shirts which I haven't brought home. On my desk are the different CD's for installation, manuals, my PC, phone and other office stuff.

This is my new working world right now. A bit of a change really - for the better, I feel. I don't have the long 16 hour days that I had at Siemens. By and large, it has been OK - everybody here has made my stay comfortable so far. We eat together during lunch time and talk shop, and gossip (in a babel of English, Malay and Chinese). Except for the language and the strange accent when they talk, they are like any normal Filipino barkada discussing this and that.

I go home between six to seven. By then, it is still bright outside and I normally get off the bus a few stops from my flat. I walk the rest of the way home, buy food and dream of home.

When I get to the flat, I dress up, have a shower and watch TV while eating dinner - wash the plates afterwards, surf the TV with whatever is showing. After a while, I open the aircon, read a book and then finally get to sleep. I don't normally sleep on purpose, most of the time, I sleep over reading a book (or watching TV). a bit boring sometimes.

During the weekends, I do a lot of stuff. I wake up at around six, and immediately do the laundry. By eight, I'd be finished and would dress up and jog to the park. Depending on what's on at TV - I watch till around lunch time and sleep a while if nothing good is on. I wake at around four or five. Have coffee and prepare to take a bath. After taking my bath, I normally ride a bus to go to Orchard Road or Raffles Place. If I go to Orchard, I visit the large Japanese Bookstore (Kashimura or something)and watch a movie if there is anything good. Most of the time, I just walk around and enjoy the ambulance (ambiance ni ERAP, mahal yun!) and look at the people around me.

Posted by jayd at 08:43 AM | Comments (4)

September 11, 2001

SINGAPORE BLUES

nandito ako sa singapore, mag-iisang buwan na. naging isang estrangero para makapag-ipon ng konting pera. tama ba itong ginawa ko? sana... sana pagbalik ko sa pilipinas nandoon pa rin ang mga mahal ko sa buhay. sana buhay pa sila. sana may kabuluhan lahat ng ginagawa ko rito. sana...

Posted by jayd at 04:18 PM | Comments (0)